Kluizenaren

31 maart 2020, 12:04

voortgestuwd door de tijd
van plan naar plan
van droom naar droom
van hier naar daar
alwaar
het mooier
worden zou

die belofte in de toekomst
dat wat zin geeft in de dagen
blijft soms even haken
in een hoekje van mijn hoofd
waait daarna
in losse flarden
weg

zeepiraten vragen
naar wortels door zichzelf gedeeld
naar de inhoud van hun kamer
wat een liter weegt
gekluisterd, gekneveld,
vervlochten met wat lief is

het niet weten
en de onmacht laten landen
als stof dat dwarrelt
in het licht

doelloosheid verwijdert de versiering
toont de naakte kwintessens
vandaag haal ik adem
ik besta
jij ook

Corona, maart 2020. Een gedicht over het verplicht kluizenaarschap waartoe een wereldwijd virus ons dwingt momenteel.