Noabers
Dus. Daar zitten we dan. Met z'n allen in een soort science fictionfilm. Maar dan echt. Wat we ons niet konden voorstellen, is toch gebeurd. Wereldoorlogen, financiële crises, kindersterfte, armoede, de uitgeputte aarde, ze kregen het allemaal niet voor elkaar. Een ieniemienie-virusje dat je niet eens met het blote oog kunt zien, deed dat wel en zette de wereld zo goed als stil. Zoals we 2000 met allerlei doemscenario's tegemoet gingen, waar niets van uitkwam, zo gingen we positief het magische jaar 2020 in, maar kwamen al gauw bedrogen uit. Lijkt het.
En toch… hoe mooi is het dat mensen op alle mogelijke manieren naar elkaar omkijken, dat de regering voorbij partijen gaat en zich echt in dienst van de samenleving stelt? Hoe goed is het dat de aarde (in elk geval even) rust gegund is, een adempauze krijgt? Hoe bijzonder is het dat wildvreemden samen concerten geven, wijkbewoners op hun balkon meedoen aan een sportles van een buur? Hoeveel spelletjes worden er nu niet uit kasten getrokken? Creatieve oplossingen gezocht voor van alles en toch wat? Wat blijkt er veel mogelijk als we allemaal van het belang doordrongen zijn.
Natuurlijk zijn er ruzies, is er gedoe en gaat er van alles mis, worden er mensen ziek en gaan er mensen dood. Dat is echt niet leuk, maar ook niets nieuws, ook al is het virus dat wel. We voelen ons meer dan ooit één, één volk, één wereld. We zijn allemaal persoonlijk betrokken, niemand uitgezonderd, en we worden allemaal hoe dan ook geraakt. Ja, er zullen relatieperikelen zijn, maar ik hoor vooral dat mensen echt tot rust komen. Er zullen vast scheidingen komen, maar hoeveel huwelijken zullen hier juist veel beter van worden?
Laten we deze prachtige, vriendelijke, creatieve en menselijke kant behouden en zorgen dat wij hier als mensheid beter uit zullen komen, wat er ook gebeurt. Noaberschap als medicijn. Voor ons allemaal en niet in de laatste plaats voor onze aarde.
Anouk Plantinga