Moed
In de meest chique en ruime zaal van Zutphen klim ik op een krap bemeten tribune. De oude dag is hinderlijk aanwezig als je tussen veel mensen moet klauteren en geen schaamtevolle misstap wil maken, maar ik bereik ongedeerd een oncomfortabele zitplaats en krijg de mensen voor mij daarbij gratis op schoot. De boodschap is duidelijk, ook het publiek moet moed tonen bij deze voorstelling van het jongerentheater gezelschap Woest Oost.
Gelukkig kan ik mij laven aan de energie van dertien krachtige, zeer jonge acteurs die roepen, dansen en rennen. Ze vormen vaak een rij en spreken het publiek direct aan. 'Wat doe jij aan de klimaatcrisis? Heb jij een vluchteling in de schuur of zet je daar liever je fiets neer?'
Een Syrisch meisje zingt indrukwekkend mooi, maar rustig daarvan genieten is er niet bij want achter haar worden levensgrote beelden van bomaanslagen, bootvluchtelingen en aangespoelde levenloze kinderen geprojecteerd. Smeltende ijskappen, uitstervende diersoorten, er wordt een poging gedaan om een compleet beeld te schetsen van alles wat er mis is in de wereld. Naast de wereldproblematiek passeren persoonlijke problemen de revue zoals automutilatie, seksuele intimidatie en drugsgebruik. Even vlamt er hoop op als de liefde aan bod komt. Een liefde tussen twee meisjes die snel de kop wordt ingedrukt en genadeloos wordt afgeranseld.
De jongeren zijn veertien, vijftien, een enkeling hooguit twintig. Ze presenteren een duister wereldbeeld en houden het publiek daarvoor verantwoordelijk. Ik zit met mijn mond vol tanden. Nee, ik heb mij niet aan een ijskap geketend om te voorkomen dat deze zou smelten, ik ben niet gaan reddingszwemmen in de Middellandse zee, ik heb geen schuur voor een vluchteling en ik weet niet hoe ik het meisje dat zichzelf snijden wil moet helpen. Het enige wat ik denken kan is: Mijn hemel, moet dit leed echt àllemaal op die jonge schoudertjes. Is dit wat hen dagelijks dwarszit of zit er een volwassene achter, die een punt wil maken?
En als dit het is wat ze dwarszit, is er dan nog iets wat we ze kunnen leren, een handvat om dit leven aan te kunnen? Schreeuwen en beschuldigend naar anderen wijzen gebeurt al zo veel in deze wereld.
Werkelijk contact maken met een ander en onderzoeken wat jou gelukkig maakt, dat vraagt ook moed. Moedig is de mens die schoonheid en troost zoekt in de wereld. Dat is er namelijk ook, je moet alleen goed opletten, het schuilt vaak in iets kleins.
Ach, ik hoop dat ze dat ook van iemand leren.