Gluren
Mijn dakgoot produceert een onheilspellende fluittoon. Het is alsof de wind een nieuw instrument test, alsof mijn huis een fagot wil zijn en ik mij binnen in de pijp verschans. De kleppen wapperen open en dicht. De lindes voor mijn raam dansen op de maat.
Eigenlijk stelt het weinig voor, een beetje wind, maar het is de voorbode van iets omvangrijks. Het belooft groots en vernietigend te worden en het heeft een kittige Amerikaanse naam, dat maakt het extra griezelig. Heel Nederland siddert en men wordt aanbevolen om een schuilplaats te zoeken met het noodnummer binnen handbereik. Ik probeer mij voor te stellen hoe het eruit zal zien als een asgrijze trechtervormige wolk haar zuigende flanken om de markt legt en ons optilt uit onze dagelijkse beslommeringen.
Opstijgen klinkt eigenlijk wel aanlokkelijk, een kermisattractie zonder slepend overleg vooraf over de plaats van handeling. Het is de harde landing die we vrezen.
Ik ga in mijn vensterbank zitten en kan niet anders dan metaforisch wegmijmeren. Iets groters dan wijzelf, iets dat ons op kan tillen, liefst zonder harde landing achteraf. Hoeveel mensen jagen die droom na, zoeken zich een ongeluk? Geloof, een glanzende carrière, spiritualiteit, liefde, geef het beestje maar een naam.
Laat je vooral niet door een pessimistische oude vent van de wijs brengen, mensen. Zo'n zoektocht houdt je lekker bezig. Maar uiteindelijk moet je toch vooral jezelf overeind zien te houden, met je mephisto's stevig op de grond.
Ik strik ze dicht en ga tegen alle adviezen in naar buiten. Het is namelijk een dag om te gluren. Waar je je normaal gesproken moet behelpen met een stiekeme blik naar binnen als de lampen branden voordat men aan de gordijnen dacht, mag je vandaag bij jan en alleman naar binnen lopen. Bij de één voel je je meteen thuis omdat er boeken in de kast staan die je wel lezen wilt. Bij de ander kun je prettig gruwelen van inpandige bakstenen muren en twee identieke urnen in de vensterbank. Het gaat niet om de binnenhuisarchitectuur, het gaat natuurlijk om de optredens.
Van een enkel meisje met een gitaar die haar zielenleven blootlegt, een pronte sprookjesvertelster in een flatje, tot hartverwarmende koortjes. Wat me het meest raakt zijn de geweldig muzikale jongeren die ik tref. Energiek, soms ingetogen en vol schoonheid, soms swingend, soms rauw. Laat de toekomst maar aan hen, muziek wint het heel gemakkelijk van pessimisme.
Deze oude zwartkijker voelt zich even opgetild. Dank.