Waarde
Na het boodschappen doen sta ik even stil bij de bloemen en het kaarsje op de stoep voor de winkel. Een straataltaartje als eerbetoon voor iemand die hier is overleden. Er schieten vragen door me heen. Zou hij ook tijdens zijn leven bloemen hebben gekregen? Te horen hebben gekregen "Je bent waardevol", "Wat fijn dat je er bent", etc.? Zou hij gevoeld hebben dat hij van betekenis was, omdat zijn omgeving hem dat liet weten? Mijn gedachten verschuiven naar de kennis die begin dit jaar volslagen plotseling overleed, te midden van zijn familie.
Het ene moment stond hij nog gezellig te praten (mogelijk met een grapje, want zo was hij) en een moment later was het gebeurd. Ik weet vrijwel zeker dat hij geweten heeft dat hij erg gewaardeerd werd. Dat uitte zich duidelijk in het enorme aantal aanwezigen bij de dienst die gehouden werd en de vele terechte en oprechte loftuitingen aan zijn adres. Maar heb ik hem dat wel laten weten? Heb ik ooit een keer hardop gezegd dat ik om hem gaf en blij was hem te kennen? Dankbaar was om de 'stal' (nou ja, bijna dan, een woning met toevallig ook een stal) die hij en zijn vrouw ons boden, een paar weken voor ons kind ter wereld zou komen?
Laat ik anderen überhaupt genoeg weten dat ik ze waardeer, om ze geef, van ze houd? Geef ik genoeg complimenten, bevestiging etc. of moet iemand eerst overleden zijn voordat ik dat echt doe? Mijn tante deed een aantal jaren geleden iets geniaals. Zij en mijn oom hadden voor hun 40-jarig huwelijk de hele familie uitgenodigd, inclusief een aantal familieleden die in het buitenland wonen, onder andere Zwitserland. Die sputterden een beetje tegen, want ja, best een eind weg. Maar toen vroeg ze of ze zouden komen als het voor haar uitvaart zou zijn. Het antwoord was bevestigend. "Nou," zei ze, "dan heb ik liever dat je nu komt, terwijl ik nog leef." Iedereen kwam. Dat zouden we allemaal moeten doen.
Anouk Plantinga