Kerstshoppen in Newcastle
Er staat een advertentie in de krant: 'Kom kerstshoppen in Newcastle'. Een nachtje met de veerboot heen, een dagje winkelen en de volgende nacht weer terug. Voor een paar tientjes mogen we mee. Mevrouw Bombeld is enthousiast, gezellig samen op reis. Maar als de dochters dit horen bestaat het gezelschap plotseling uit vier personen. 'Maar dan moet papa wel betalen.'
Het douanekantoor in IJmuiden. 'Tickets en paspoorten graag.' Ach, die hebben we niet bij ons. We blijven immers binnen Europa en kunnen ons met dat kleine kaartje dat rijbewijs heet legitimeren. Maar daar gaat de douane niet mee akkoord. 'U reist de grens over en dan hebt u een paspoort nodig. Een ID-kaart is ook voldoende.' Nu hebben de twee dochters wel een ID-kaart, maar wij niet. Mevrouw Bombeld en ik legitimeren ons altijd met een rijbewijs, die hebben we altijd bij ons, zelfs op de fiets. Dat lijkt ons toch een heel officieel document. Maar de douane hanteert de regels en daar kunnen we het mee doen. Er zijn drie opties, binnen een half uur de paspoorten ophalen uit Warnsveld, hier in IJmuiden de reis afbreken of een noodpaspoort aanvragen. We overleggen snel met de dochters, 'stappen jullie in ieder geval op de boot en wij gaan misschien mee.' Maar dit blijkt geen optie.
En dan -hoewel de douaniers het afraden- begint de race naar een noodpaspoort. We krijgen een papiertje met adressen van fotografen in de hand gedrukt. Rennen naar de auto, winkeladres invoeren en in het centrum van IJmuiden pasfoto's laten maken. Dat gaat tergend langzaam, maar er zijn gelukkig meevallers. Er is een vrije parkeerplaats voor de deur, er zijn geen klanten voor ons en de fotograaf wijst ons de meest snelle weg terug. Bij het douanekantoor staat de oudste dochter al buiten om te wijzen naar een deur aan de zijkant. Daar zit een andere beambte op de afdeling noodpaspoorten. We moeten formulieren invullen, vertrekdatum, terugreis, geboortedatum, voornamen enz. enz. Ik zou zeggen: 'dat staat toch allemaal op het rijbewijs dat we bij ons hebben', maar hier werkt het anders. De spanning loopt op. De dochters elders in het gebouw appen: Het moet sneller. Maar ja, de douanier werkt door en sneller kán het niet. Het wordt vijf uur. Dit is het moment dat de poorten sluiten. Het duurt steeds langer. Het wordt vijf over vijf. De dochters, inmiddels voorbij de douane, worden steeds zenuwachtiger en wij ook. En dan zijn de roze noodpaspoorten klaar. Direct achter ons gaan de poorten dicht. We hebben het gehaald. Helaas zijn we twee keer 12,50 Euro voor de superlelijke pasfoto's en twee keer 47,50 Euro voor de noodpaspoorten armer en… een heel stuk wijzer.