Lief
Trekkers op de snelweg, eindeloos veel files. Onze boeren zijn in protest. Ze staan op de barricaden. Verlaten hun koeien, varkens en andere dieren in hun bedrijf en rijden met hun trage voertuigen de snelweg op richting Den Haag en Bilthoven en verschillende provincies. En misschien komt er nog zo'n protestdag, net zolang tot er dingen veranderen.
De boeren willen van het stempel af dat ze vervuilers zijn, slecht met hun vee omgaan en niet duurzaam werken. Ze zijn het daar niet mee eens en hebben er genoeg van. Ze eisen erkenning.
Ook de bouwwereld laat van zich horen. Vandaag gaan ook zij en masse de weg op richting Den Haag. Opnieuw zullen mensen in de files komen te staan omdat een hele beroepsgroep niet meer pikt wat er allemaal gebeurt en wat ze over zich heen krijgen aan regels en restricties.
Wat ik me in al dat geprotesteer opeens realiseerde is, los van of ik er iets van vind of niet, dat ik zoveel voor lief neem. De boeren bijvoorbeeld. Hoe vaak heb ik nou echt waardering gevoeld voor hen? Of voor de mensen in de bouw? Niet heel vaak, om heel eerlijk te zijn. Wel als het mij persoonlijk aanging, bij de verbouwing van ons huis of als bepaalde groenten niet meer te krijgen zijn in verband met een slechte oogst. Maar gewoon, mijn dagelijkse leventje leidend, sta ik er bijna nooit bij stil en ik ben vast niet de enige. Ik realiseer me overigens wel regelmatig dat ik ongelooflijk gezegend ben om, zeker als vrouw, in dit land geboren te zijn en te kunnen doen wat ik wil. Maar dat wat 'vanzelf' lijkt te gaan, het water dat uit de kraan stroomt, het eten dat in overvloed te verkrijgen is, huizen die gebouwd worden, alles wat wél werkt, dat waar mensen elke dag weer hun stinkende best doen, ook voor mij, daar sta ik dan nu even gewoon bij stil. Dus: dank voor al die dingen die zo vanzelfsprekend lijken. Dank voor al dat werk, de inspanning, de tijd en de toewijding. Ik neem het heel vaak voor lief, maar nu even niet.