Een Frans restaurantje
In Le Cheylard nemen we plaats op een terrasje. Gelukkig is hier nog voldoende plaats, alle andere restaurants zijn 'complet'. We hebben een prima plekje, met zicht op het dorpsplein. Het genieten kan beginnen.
Mevrouw Bombeld schuift ongemakkelijk naar rechts, als links van haar de plaatselijke dorpsgek plaatsneemt. De lucht is plotseling niet meer te harden, de rook van zware shag waait in haar gezicht. Bah. Aan de andere kant van haar nemen twee oudjes plaats. De dame van het duo begint een heel gesprek tegen mij in het Frans. Ik maak duidelijk dat ik er niets van versta. Aan de tafel naast haar vertelt iemand in het Frans dat wij buitenlanders zijn en geen Frans spreken. Ze knikt dat ze het begrijpt en begint vervolgens weer met een heel verhaal. Zucht. Er is nog iets bijzonders aan de hand met het personeel in dit etablissement. De gemiddelde leeftijd is 70-plus. Achter de bar staat opa die de 80 allang gepasseerd is. Hij tapt doorlopend bier zonder schuimkraag, het lijkt wel appelsap. Zijn vrouw zit zuchtend in de bediening en is stokdoof. Dan loopt er een hoogblonde 60-jarige vrouw rond en een man met een rood gezicht. Zo te zien is hij de eigenaar en tegelijk de grootste drankklant. Het personeel krijgt onderling mot, het loopt niet lekker. Het duo naast ons bestelt wijn en fris. De bestelling wordt binnen één minuut twee keer geleverd. Direct betalen svp. Ze geeft een briefje van 50 en krijgt een briefje van 20, twee tientjes, drie briefjes van vijf en drie muntjes terug. Bijzonder. Nadat wij onze bestelling hebben opgegeven, wordt onze tafel ingedekt. Een grote knalgele maatbeker vol met water en ijs verschijnt voor onze neus. Het ding is vies van buiten en wit uitgeslagen vanbinnen. We hoeven niet te kiezen of we het water durven te drinken. Glazen worden er niet bijgeleverd. Er worden twee sta-tubes op tafel gekwakt. Tussen de klikdop en de spuitmond van de ene fles zit meer aangekoekte ketchup dan in de fles. De andere fles met mayonaise is leeg. Dan volgt de salade. Hoewel we hetzelfde besteld hebben krijgen we twee verschillende. Bij het hoofdgerecht heeft vrouwlief geen groente en ik wel. Wat gaat daar mis in de keuken? Mevrouw Bombeld heeft er na het hoofdgerecht genoeg van. Ik moet veel moeite doen om haar op de stoel te houden voor het dessert. We kiezen voor ijs met perziken. We krijgen twee minieme plastic bakjes met deksel. Waarschijnlijk rechtstreeks uit de diepvries van de discountsupermarkt. Voordat mevrouw Bombeld ontploft betaal ik snel aan de bar en steken we het dorpsplein over. Alle terrasjes zitten vol, de onze is bijna leeg. We hadden het kunnen weten.