Compassie
Vanmorgen liep er een miertje over onze tuintegels. Doelgericht, alsof hij op een missie was, zoals alle mieren lijken te zijn. Het riep een gevoel van compassie bij me op. Vooral met dieren, jonge kinderen en oude mensen gebeurt dat. Met pubers trouwens ook, van die lange slungels die gewoon niet zo goed weten wat ze met zichzelf en de wereld aan moeten.
Dat gevoel kan me echt overspoelen. Het brengt een liefde met zich mee die meteen de hele mensheid omvat en de gedachte erbij is: we doen het toch allemaal maar: we staan elke dag op, krijgen het weer voor elkaar om iets aan te trekken (al is het een huispak), iets te eten naar binnen te werken en iets te gaan doen (al is het voor de tv hangen).
We lopen allemaal rond met zo'n lijf, dat op een bepaalde manier enorm in de weg kan zitten, als je ziek bent, als het ouder wordt of gewoon als het trager is dan alles wat jij kunt denken en zou willen. In zekere zin zijn we overgeleverd aan wat dat lichaam kan, wat de natuur en het weer voor ons in petto hebben.
Ons humeur of dat van de mensen om ons heen. Hormonen. Groeifases. Puistjes, net op die dag dat jij je fotoshoot wilde doen. Een ongeluk op de A9 waardoor je je vliegtuig niet kunt halen. We hebben die omstandigheden niet in de hand. Maar we doen het toch maar gewoon. We stappen in die auto of pakken de trein, we gaan naar die shoot of plannen een nieuwe. We zijn allemaal in beweging, doen allemaal ons ding, welk ding dat ook maar is.
En terwijl de wereld lijkt te vergaan als je het nieuws mag geloven, wordt het warm in mijn buik en voel ik een ruimte in mijn hart, waar de hele wereld met gemak in past. Net als dat miertje, zijn wij ook op een missie: we leven ons leven. Precies waarvoor we bedoeld zijn. Het komt wel goed met ons.
Anouk Plantinga