Vraag!
Een vriend werd 50 jaar, gaf een diner en had een tafelschikking gemaakt. Rechts van mij zat een arts, daar kwam ik al snel achter omdat ik hem vroeg naar zijn dagelijkse bezigheden. Ik vraag, omdat ik die ander probeer te leren kennen, maar ook uit verantwoordelijkheidsgevoel voor het gesprek.
Toen ik bij de polikliniek van de Jellinek werkte, deed ik de intakegesprekken van de drugsverslaafden. Het was mijn taak om een probleemscore te maken aan de hand van zeven criteria. Ik vroeg naar werkeloosheid, detentie, huwelijksproblemen, schulden, psychiatrische stoornissen. Alle pijnpunten kwamen aan de orde.
De cliënt zat achter het bureau met zijn rug tegen de muur, ik zat aan de kant het dichtst bij de deur. Onder het bureau zat een rode alarmknop waarmee ik de bewaking kon roepen. Ik leerde dat men het nooit erg vond om te vertellen.
En zo is het op een feestje ook. Het is fijn om te mogen vertellen. Als ik vragen stel en mijn gesprekspartner steeds stralender uit zijn ogen kijkt, omdat hij zo heerlijk in contact wordt gebracht met zichzelf, dan voel ik me steeds eenzamer worden wanneer er geen wedervraag komt. Het is niet leuk om uit jezelf te vertellen, het is veel fijner als iemand blijk van interesse toont door een vraag te stellen.
Ik weet dan ook niet waar ik kijken moet als aan het eind van de avond mijn tafelbuur, na een hele avond alleen maar gesproken te hebben, zegt: 'Wat ontzettend fijn je te hebben leren kennen, ik zou het jammer vinden als het bij deze ene ontmoeting blijft. Zullen we nog eens afspreken?'
Na een avondje uit eten, concluderen mijn man en ik regelmatig verbaasd: 'Het was best gezellig, maar ze vroegen niets.' Ook Parcival vergat te vragen en liep daardoor de heilige Graal mis. Pas na vele omzwervingen kreeg hij een tweede kans en vond wat hij zocht door het stellen van de simpele vraag: 'Wat scheelt u?'
Het nalaten van vragen stellen, is impliciet zeggen: 'Je doet er niet toe.'