De laatste trein
Contact Zutphen-Warnsveld biedt ook graag een podium aan jongeren. Daarom deze week een gastcolumn van Minne van der Mast (16), deelnemer aan de Zutphense schrijfclub Nuwanda onder leiding van de schrijvers Bas Steman en Marita Coppes.
"Was hij een klootzak?"
Het duurt even voordat ik uit mijn gedachtewereld los word gerukt en tot het besef kom dat de schorre stem afkomstig is van de vrouw naast me, die me een zakdoekje aanbiedt.
"Nou?" vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen.
Als ik niet antwoord steekt ze haar sigaret aan en neemt een lange haal. Ze blaast met de rook wat grijze haren uit haar gezicht.
"Luister eens lieffie," zegt ze streng, het feit negerend dat ik geen antwoord heb gegeven op haar vraag. "Ik heb genoeg levenservaring om te weten dat zulke jongens," en ze wijst met haar sigaret naar mijn telefoon, waar de foto's van ons die ik wilde verwijderen nog steeds op geselecteerd staan, "de harten van meisjes zoals jij niet waard zijn. Je bent bloedmooi. Geniet gewoon van het leven, daar is het voor." Ik kijk haar verstomd aan en de vrouw besluit haar levensles met een laatste haal van haar sigaret. Ze gooit haar half opgerookte peuk op de grond en kijkt op haar horloge. Ze staat op en ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar doe deze na een paar seconden nadenken weer dicht.
"Dit is mijn trein lieffie, maar zorg goed voor jezelf."
Ik kijk haar nog even na als ze wegloopt, maar als ik daarna in de voor mij laatste trein stap, glimlach ik weer als voorheen.
Dan hoor ik opeens haar vertrouwde schorre stem nog één keer over het perron schallen: "Oh, en doe geen harddrugs, daar krijg je rimpels van!"