Examencadeau
Een prijzige traditie in ons gezin is het examencadeau. Negen jaar geleden beloofde ik spontaan aan onze hippe dochter een tripje naar New York als ze zou slagen voor het VWO. En dat was ze drie jaar geleden nog niet vergeten. Het werden een paar prachtige dagen daar in de Big Apple.
En een half jaar geleden meldde de jongste dochter zich ook. Dus nu de examens achter de rug zijn, zijn we samen op reis. Voordat de bestemming helder was stroomde er heel wat water door de IJssel. Het is geen dame voor de stad, maar wel van de natuur. Zuid-Afrika leek haar wel wat. Ja, papa ook, maar dat wordt me toch net iets te gek. En 14 uur vliegen voor drie vakantiedagen is mij ook te dol. 'Waarom zoek je niet iets leuks in Europa', vraag ik haar. ' Frankrijk bijvoorbeeld'. ' Frankrijk? Mooi niet, daar zijn we al zo vaak met de caravan geweest.' Ik probeer Spanje. 'Zijn we ook al met de caravan geweest'. Misschien Italië? 'Ook al en Oostenrijk of Zwitserland betekent lopen in de bergen? Pfff, mooi niet.' En dan komt ze plotseling met een land waar we nog nooit met de sleurhut zijn geweest, IJsland.
En zo kwam het dat we afgelopen donderdag naar Reykjavik vertrokken, op slechts drie uurtjes vliegen vanaf Amsterdam. Een ruige bestemming, vanuit het vliegtuig zien we de sneeuw op de bergen en gletsjers al liggen. De huurauto staat keurig klaar en het grote avontuur in het onbekende kan beginnen. De jonge mevrouw Bombeld geniet volop van spuitende geisers, het woeste landschap en denderende watervallen. Bij een prachtig stil bergmeer zien we water bewegen. Via een gat in de bodem komt hier vanuit de diepere aardlagen een enorme hoeveelheid zeer zuiver water omhoog. Mogelijk al eeuwen onderweg. 'Pap, hier wil ik wel wonen in een huisje aan het water.' Ik slik en hoop dat ze nog verstandig wordt. Het is hier prachtig, maar ook wel heel erg stil.
Op de weg terug van de binnenlandse avonturen naar Reykjavik zien we af en toe stoom uit de bodem komen. We nemen een kijkje. Hier is de grond wel heel erg warm. Het water in een klein meertje staat gewoon te koken op 100 graden. Heel dichtbij komen durven we niet. En al helemaal niet even voelen of het wel warm is. Dat is het zeker, want een stukje verderop in een grote geothermische-energiecentrale leren we dat met dit warme water zo'n beetje de hele hoofdstad - 30 kilometer verderop - wordt verwarmd. Zowel voor de centrale verwarming als het warme water uit de kraan. Gewoon energie uit de natuur. Dochterlief kijkt haar ogen uit en ik ook.