Bieten Boer
De lente heeft iets aangeharkts op Landgoed Velhorst te Almen. De rododendrons bloeien in het bos en de weiden zijn paardenbloemloos groen. In dit keurig verzorgde bos kruisen deftige dames mijn pad. Beleeft knikken we elkaar glimlachend toe.
'Ik wandel dagelijks op mijn blote voeten,' vertelde een vriendin mij. 'Dat verdiept de ademhaling en geeft een heerlijk vitaal gevoel.'
Zal ik ook? Ik heb geen zin in koud verkrampte kuiten en mijn voetzolen houden vast niet van beukennootbolsters.
Ik kijk om me heen en trek mijn schoenen en sokken uit. Niemand die het ziet gelukkig. Op het strand is dat doodnormaal, maar in het bos hoort het niet. Ik voel me totaal belachelijk. Mijn roodgelakte teennagels steken misplaatst af tegen de natte bosgrond.
De aarde blijkt geenszins koud en aangenaam zacht. Ik let goed op waar ik loop en kies de mossigste en grasachtigste stukken, die lijken mij het zachtst. Tot ik midden op het pad ga lopen, gewoon op de natte aardige bosgrond. Het is geen modder, maar vochtig genoeg om de grond soepelheid te geven. De vraag: hoe krijg ik mijn voeten zo weer schoon? negeer ik. Zelfs de dennennaalden blijken niet te prikken, het zachte contact met de grond maakt me vrolijk.
Zittend op een bankje, trek ik bij het witte toegangshek, mijn sokken en schoenen weer aan en zie dat een man in een stilstaande auto naar me zit te kijken. Als ik langs hem loop draait hij zijn raampje naar beneden.
'Mevrouw, in Lochem is het blotevoetenpad.'
De hele wereld is een blotevoetenpad, denk ik. Met z'n allen in de file netjes over hetzelfde paadje, waarom zou je dat willen? Misschien omdat aan het eind een snoepwinkeltje staat?
'Oh, dank u wel,' zeg ik.
'Ik ben boer en wij rooiden de bieten altijd op blote voeten. In de oogsttijd is de klei te nat om laarzen of klompen aan te trekken, die worden door de aarde vastgezogen. Daarom deden we dat altijd op blote voeten. Ik was het vergeten, maar uw blote voeten herinneren mij aan mijn eigen blote voeten van zestig jaar geleden.'
Jolien Wilmar