Contact Zutphen-Warnsveld biedt ook graag een podium aan de jongere generatie. Daarom deze week een gastcolumn van Annelore Lam (14), deelnemer aan de Zutphense schrijfclub voor jongeren: Nuwanda.
Familiediner
Op een zaterdagavond ging ik met de hele familie ter ere van oma's verjaardag uit eten. En dan niet naar een of andere derderangs vreetschuur, maar Het IJsselpaviljoen. Het werd een op zijn zachtst gezegd memorabele avond. Neem bijvoorbeeld mijn door YouTube geobsedeerde zusje en nichtjes. Zij grepen deze gelegenheid aan om de meest exotische gerechten voor elkaar te bestellen, onder de noemer 'challenges'. De keuzes werden steeds venijniger. Waar ze eerst nog Vietnamese loempiaatjes voor elkaar lieten aanrukken, sloeg ik later vol leedvermaak gade hoe ze kokhalzend Spaanse gamba's al ajillo naar binnen zaten te werken. Dan heb je nog mijn oom. Hij lapt de etiquette volledig aan zijn laars en als een opdringerige ober noteerde hij voor iedereen de gekozen gerechten. Reden genoeg voor mijn moeder om daar weer 'even snel' een foto van te maken. Werkelijk alles moest vastgelegd worden. Zit je daar, krampachtig te glimlachen, terwijl de verrukkelijke dampen van een gerecht je neus binnendringen en doen watertanden. Wachtend op die verlossende flits. Maar ja, je wilt niet vereeuwigd worden terwijl je met je charmantste blik kippenpootjes in je smoel propt.
Te midden van de chaos van klikkende camera's, autistische ooms en gillende kinderen, was er één stabiele factor: mijn tante. Met verbazing zag ik hoe ze het ene na het andere gerecht naar binnen schoof. Ik heb gelezen dat de Romeinse welvaartsklasse vrijwillig hun maag leegde om door te kunnen blijven eten. Het kostte me geen moeite om mijn tante voor te stellen in zo'n vomitorium, gekleed in een toga en al brakend nieuw eten bestellend.
Het einde van de avond naderde. Tijdens de laatste gang probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn broekriem wat losser te doen. Even later liepen we al richting de garderobe, met rijkgevulde magen en een iets minder gevulde portemonnee. Na een schaamteloze graai in de pepermuntjespot (ze zijn immers gratis) reden we naar huis, met het gevoel dat we ook voor de komende week verzadigd zijn. Het is me een stel rare vogels bij elkaar, bedenk ik me in de auto. Maar het blijft toch je familie.