Carnaval

Een van mijn neefjes heeft sinds een paar maand een nieuwe baan. Even voor de duidelijkheid, ik zeg nog steeds neefjes, maar al die knapen (de zoons van mijn zussen dus) zijn minstens een kop groter dan ik en de dertig al ruimschoots gepasseerd. Allemaal ook zijn ze kinderen van deze tijd en dat wil in ieder geval zeggen dat ze geen van allen hebben gekozen voor een baan die je tot je pensioen blijft doen. Maar het neefje over wie ik het nu heb is wel een echte jobhopper. Met enige regelmaat hoor ik van hem dat hij iets nieuws is begonnen, bijna altijd iets in de verkoop. Van ijsjes tot brillen en alles wat daar tussen zit heeft hij al aan de man dan wel vrouw gebracht. Ik ben dus niet meer verbaasd als hij weer eens een overstapje maakt.
Deze keer echter wel. Want ditmaal werkt hij in een wel een heel bijzondere winkel. Eentje die zich helemaal heeft gespecialiseerd in carnavalskleding. Ik had er nog nooit van gehoord, maar in Twente schijnt Carnavalsland een begrip te zijn. Een immense winkel in Borne, met nog een filiaal in Oldenzaal speciaal voor onze Rosenmontag vierende oosterburen. Beide winkels zijn tot ver buiten de dorps- dan wel stadsgrenzen bekend. Van mijn neef(je) begreep ik dat ze ook vanuit de Achterhoek veel bezoekers krijgen. Maar de klanten komen zelfs uit Limburg en Brabant. In dat carnavalsland bij uitstek hebben ze zelf geen winkel als Carnavalsland.

De afgelopen weken, naarmate het feest der feesten steeds dichterbij kwam, heeft mijn neef het natuurlijk ook steeds drukker gehad. De kleding was gewoonweg niet aan te slepen, vertelde hij. Ik was daar eerlijk gezegd een beetje verbaasd over. Ik heb ik in het verleden vol overgave Vastenavond gevierd. Maar nimmer bezocht ik vooraf een winkel om passende kledij te kopen. Mijn carnavalsmaten en ik liepen gewoon in een boerenkiel. En als we eens een keer een beetje gekker wilden, dan maakten we dat zelf. Zo herinner ik me dat we ooit met een man of tien één grote rups vormden. Ieder ander vond het prachtig, maar onder het beschilderde doek zweetten we ons te barsten. En omdat we in het geraamte van de rups vast zaten konden we niet eens een pilsje drinken.

Nu is dat allemaal anders, heb ik begrepen. Wie anno 2019 carnaval gaat vieren koopt een complete outfit en legt daar flink wat geld voor op de toonbank. Tachtig, negentig euro is niks! En volgend jaar is het weer hetzelfde liedje, want carnavalskleding is tegenwoordig ook nog aan mode onderhevig. Die jurk of dat pak van vorig jaar kan dit jaar echt niet meer!
Wat dan wel kan? Nou, van mijn neef heb ik begrepen dat je er als man echt bij hoort als je in een Peaky Blinders kostuum gaat feest vieren. Jaren twintig stijl dus, met drollenvangers voor de heren en een Charleston jurk voor de dames. Maar ook heel erg in dit jaar is een piggyback-kostuum. Dan lijkt het of je op de rug van een of ander beest zit. Een roze flamingo, bijvoorbeeld, die is dit jaar heel populair. Wie wat eenvoudigers wil kiest voor een speciale carnavalsjas, maar ook daarvoor tel je nog minstens vijf, zes tientjes neer.
En die boerenkiel dan, die nog ergens op zolder ligt. Kan ik die nog aan?, wilde ik weten. Ach, sprak mijn neef, als jij nou zo graag voor gek wilt lopen….