Buddy's Pim en Ahang: 'Het is echt ons plekje'
ZUTPHEN - Als huisfotograaf van Buddy to Buddy maakte Pim Helmich de afgelopen drie jaar de meest grappige, ontroerende en liefdevolle foto's van vele buddykoppels in Zutphen, Breda en Utrecht. Pim is nu zelf buddy en hij en Ahang Amin hebben elkaar gevonden in de muziek én in hele gewone alledaagse dingen.
Door Meike Wesselink
"We zijn een perfecte match. Dat zeggen andere buddies ook over zichzelf, maar wij zijn echt de allerbeste", lacht de zesentwintigjarige Koerdisch-Irakese die helemaal alleen naar Nederland kwam. In Buddy to Buddy vond ze een manier om uit haar isolement te komen en ontdekte ze dat Nederlanders écht anders in elkaar zitten dan ze dacht. Tot dan toe had ze alleen nog maar een zakelijke, autoritaire houding van hen gezien. "Pim en Buddy to Buddy zijn het beste dat mij is overkomen sinds ik in Nederland ben."
'Pim en Buddy to Buddy zijn het beste dat mij is overkomen'
Ze hadden wat tijd nodig om aan elkaar te wennen. Pim: "Voor mij was dat gemakkelijker. Ik ben hier namelijk al thuis. Ik begon dingen over mezelf te vertellen. Wie ik ben, waar ik vandaan kom. Vragen heb ik niet gesteld, verwachtingen had ik ook niet. Wie mijn buddy zou worden was voor mij niet belangrijk, het enige waar ik om vroeg was iemand die een beetje Engels spreekt. Het ligt misschien voor de hand, maar taal is dé sleutel tot communicatie. We merken het bij de tussentijdse evaluaties met buddykoppels. Sommige koppels hebben écht een communicatieprobleem. Wij hebben dat nooit. We denken zelfs een beetje op dezelfde manier, maar Ahang is dan ook heel open minded. Van een stil, verlegen meisje heb ik haar zien veranderen in een vrolijke en stralende vriendin."
In Ahangs saaie, witte kamertje op het azc hing al gauw een prachtige afdruk van de IJssel in panorama. Een aardigheidje van Pim. Alleen al het kijken ernaar veranderde de blik van Ahang. "Ik vind het heerlijk om aan de IJssel te zitten en schepen voorbij te zien varen. Van Zutphen ben ik erg gaan houden. Voor het eerst heb ik er een plek gevonden waar ik wil neerstrijken. Zutphen is mooi, klein, rustig en veilig. Elk hoekje en gaatje heb ik er inmiddels leren kennen. Als ik de stad uit ben, mis ik het hier direct."
Een van de verborgen pareltjes van Zutphen, de Brandkas van Henny, ook wel bekend als het Snoepwinkeltje, is een plek waar Ahang en Pim graag komen. Ze drinken er in alle rust koffie, doen er taallessen en Pim kan het niet laten om er dan even achter de piano te kruipen. "Het is echt ons plekje", vertelt Ahang. "De eigenaars zijn erg lief. Ze waren benieuwd naar wie we zijn en wat we kwamen doen. Ons verhaal raakte hen zo, dat we sindsdien niet meer mogen betalen voor koffie en cake." Pim: "We proberen het, maar het mag echt niet. Nu brengen we af en toe maar een bloemetje mee."
Muziek is een liefhebberij die Ahang en Pim samen delen. Pim speelt graag piano en zo leerde hij Ahang kennismaken met de Canto Ostinato die ze erg is gaan waarderen. Pim: "Maar Jazz vinden we allebei ook geweldig. Ik nam Ahang een keer mee naar Jazz at the Tower in de Wijnhuistoren. Ahang zag daar opeens een oudere dame die zo op haar oma leek, dat ze zich meteen verbonden voelde met haar. Ze hebben elkaar een dikke knuffel gegeven, dat was zoiets bijzonders." Ook nu we het er weer over hebben, raakt het Ahang diep in haar hart. Ook daarom heeft ze het met Pim getroffen. "Ik ben nogal een familiemens. Het doen van hele dagelijkse dingen, samen eten, samen zijn, is zo waardevol, het geeft Ahang het gevoel toch een soort familie nabij te hebben. Ahang: "Ik pas soms op het kleine neefje van Pim. Hij is twee jaar oud. We kunnen allebei de woorden nog niet vinden om te communiceren, maar die hebben we ook niet nodig om elkaar te kunnen begrijpen. De connectie is gewoon heel sterk", glimlacht Ahang.
Het doen van die gewone dingen doen Pim en Ahang ook beseffen dat ze uit twee totaal verschillende culturen komen. "Ahang vindt het maar raar dat wij in Nederland foto's van onze familie op het toilet hangen. Niet echt een plek om je familie te eren. En de eerste keer dat ik voor haar ging koken, wist ze niet wat haar overkwam; een man die kookt, zoiets had ze nog nooit gezien. Dat je hier belasting moet betalen of geld om te kunnen studeren, ook vreemd. Of dat mensen op leeftijd in een verzorgingshuis worden weggestopt; zoiets is in Irak ondenkbaar. Voorbijgangers die elkaar groeten op straat terwijl ze elkaar helemaal niet kennen; leuk, maar raar. Maar net zoals Ahang verbaas ik mij ook en merk ik dat mijn beeld eenzijdig was. Zo ging ik er bijvoorbeeld van uit dat iedereen in Irak arm zou zijn, maar Ahang heeft nog nooit in zo'n oude auto gezeten als in die van mij. En geloof me, ik heb echt geen Oldtimer."