Gelovige doorzetters
Het is vrijdagmiddag. Ik ben met de fiets onderweg van de Weg naar Laren naar huis als ik bij de Polbeek de fietsonderdoorgang neem. Daar staan twee mannen, het verkeer op de Den Elterweg raast hoog over ze heen. En daar staan ook twee folderrekjes, op wieltjes welteverstaan. Als ik een blik over mijn schouders werp zie ik nog net enkele Arabische teksten. Wat is hier aan de hand, precies op de route van het asielzoekerscentrum naar de Coop supermarkt?
Het gaat zo snel dat ik even moet nadenken. Maar een paar honderd meter verder bij de Van Suchtelenstraat wint de nieuwsgierigheid het toch, keer ik de fiets en ga terug. De ontvangst is allerhartelijkst. Op mijn vraag wat de heren aan het doen zijn op deze toch wel hele frisse vrijdagmiddag komt een allervriendelijkst antwoord. Hier wordt het geloof van God verkondigd, in het Nederlands maar ook via de vele brochures in bijna alle andere talen van de wereld. Arabisch staat in het folderrekje vooraan, want dat spreken veel passanten die vanuit het AZC onderweg zijn naar de supermarkt.
Op de folders staat groot JW.org. Ik kan het niet direct plaatsen, maar gedurende het gesprek wordt het mij duidelijk, dit zijn Jehovah's Getuigen die hier onder het viaduct zieltjes proberen te winnen. En nu klinkt dat misschien een beetje vreemd, maar daar heb ik ook nog wel waardering voor. Ik kan mij nog herinneren dat in de bijbel iets staat in de trant van 'ga erop uit om het geloof te verkondigen'. En dat nemen ze letterlijk. Voor ik er zelf erg in heb flap ik eruit 'ja, ik ken jullie wel van de voet tussen de deur'. En daar moeten ze dan smakelijk om lachen. 'Die tijden zijn veranderd, tegenwoordig steken we de smartphone tussen de deur', komt als gevatte opmerking razendsnel terug. Het ijs is gebroken.
Vervolgens ontstaat een interessant gesprek over geloof en hoop. Ik leer dat het plaatselijke hoofdkantoor is gevestigd aan het Zwanevlot in de Zuidwijken tegenover dansschool Vieberink. De kerk heet daar Koninkrijkszaal en iedere zondag en dinsdag zijn er vieringen waar telkens 100 aanhangers op afkomen. En dat zijn dan ook zo'n beetje alle gelovigen. Bij ons katholieken is dat wel anders. Duizenden lopen er rond, maar de kerken zijn op zondag nagenoeg leeg. Wij hebben een iets minder dwangmatige zondagsplicht.
En na een interessant en plezierig kwartiertje weet ik genoeg en stap weer op de fiets. Nogmaals, het actief op pad gaan om het geloof te verkondigen weet ik te waarderen, maar ik heb verder geen belangstelling. Veel succes en een verzoek: ga mij naar aanleiding van dit stukje alstublieft niet mailen.