Anouk Plantinga
Nieuw
Het jaar is alweer bijna 3 weken oud. Het nieuwe is eraf, de kerstversiering weg (op hier en daar een verdwaald lichtsnoer na), de bomen gehakseld of terug in de tuin of het kerstbomenbos gezet, en meer dan elf maanden liggen nog voor ons open. Het jaar is nog bijna leeg en wachtend om ingevuld te worden. Bijzonder vind ik dat. Een nieuwjaar is ook echt nieuw, het voelt nieuw, schoon, als een schone lei, zeg maar. Nieuwe kansen. Het oude jaar is op een gegeven moment gewoon vol. Het knapt uit zijn voegen, er kan geen dag meer bij. Fijn dat er dan een nieuw jaar begint.
Dat klopt helemaal. Maar óók is dat nieuwe er al heel snel weer af. In die fase zitten we nu zo ongeveer. We zijn er al een beetje aan gewend dat we een ander jaartal op moeten schrijven en na de vakantiedagen, nieuwjaarsborrels en voornemens zijn we weer gewoon ons leven aan het leven. Met nog wel de echo van dat frisse gevoel in ons achterhoofd. Het idee dat we nu nog wel kunnen doen wat ons vorig jaar niet lukte. Of, als het wel lukte, het dit jaar beter te doen of heel anders. Vol overtuiging klopt ons hart. De dagen worden langer, ook dat doet iets, het heeft iets verheugends. Nog wel.
Het gewone leven vraagt tegelijkertijd ook veel. Dingen moe(s)ten afgehandeld worden, allerlei zaken geregeld, prognoses, planningen en plannen gemaakt. Maar dit is het moment waarop dingen nog mogelijk zijn, want er is nog zoveel tijd in dit jaar om het mogelijk te maken. Toch doe je dan ineens iets waarvan je je zo had voorgenomen dat dit jaar nou eens niet te doen. Of doe je iets niet wat je juist wel wilde. En dan is de betovering verbroken en het jaar echt begonnen. Het is net als het leven, met al die bijzondere momenten zoals geboorte, dood, het overwinnen van van alles en nog wat, hoogte- en dieptepunten waar je bij stilstaat en toch niet te lang bij stil kunt staan, ook al zou je het willen. Want het leven gaat gewoon door. De klok tikt alweer richting 2020. Welkom, mens, in het leven.