Vette bekeuring

Het is een mooie zonnige middag. Mevrouw Bombeld en ik wandelen langs de Berkel richting Almen. We beginnen achter Huis 't Velde en na een kwartiertje doorstappen naderen we de stuw bij Warken. Het wandelpad gaat daar onder de spoorlijn door en dan staan we op de stuw. Hier gaan we links, langs de oever van het omleidingskanaal tot de Binnenweg om vervolgens langs Huis De Voorst terug te lopen naar Warnsveld.

Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Halverwege het omleidingskanaal springt er plotseling een ambtenaar van Prorail uit de bosjes. 'Halt, u bent in overtreding. U bent een spoorloper'. We kijken de man verbaasd aan. Wij? Spoorlopers? We blijven rustig omdat we er absoluut van overtuigd zijn dat we ons niet op of langs het spoor hebben begeven. Ik wijs naar achteren. 'Daar bij de stuw in Warken zijn we over het wandelpad naar links gelopen. Het pad leidt ons langs de oevers van het afleidingskanaal. We hebben de hele afstand van 400 meter langs het water gelopen. De rails liggen zes meter naar links en twee meter boven ons. Wij hebben geen enkele keer een poging ondernomen om de spoordijk te beklimmen om langs of over het spoor te lopen.'

Maar de Prorailman blijft van mening dat wij spoorlopers zijn. Ik probeer het opnieuw. 'Maar van wie is die groenstrook dan waarop wij lopen? Het Waterschap heeft alle groenstroken langs de oevers opengesteld voor wandelaars. En er staat daar bij het begin van het wandelpad ook geen bordje met het opschrift Verboden Toegang, terrein Prorail.' De verbalisant blijft onverbiddelijk, het opschrijfboekje komt tevoorschijn. Gedwee geven we onze namen. Ik schat zijn situatie in. Eerst rijdt hij hier helemaal naar toe, parkeert zijn busje goed verscholen in het groen, verstopt zichzelf vervolgens in de bosjes, springt precies op het juiste moment tevoorschijn en dan vragen wij -foute wandelaars- om vergiffenis. Dat gaat dus niet gebeuren. Laat maar. De opsporingsambtenaar noteert onze namen. Over een paar weken ligt de boete op de mat. Hij wil niet zeggen wat het kost.

Thuis duik ik onmiddellijk achter de computer, op zoek naar een openbare kaart van het kadaster. Wij zijn geen spoorlopers maar oeverlopers en begaven ons op terrein van het Waterschap. Maar dan komt de ontluistering. Alle oevers van de Berkel en het omleidingskanaal zijn van het Waterschap en uitgerekend dit stukje groen niet. Balen.

Deze week rolden er twee opvallende enveloppen van het Centraal Justitieel Incassobureau in de bus. Het was een dure wandeling, geldboete 140 euro aangevuld met 9 euro administratiekosten. En dat natuurlijk maal twee, voor mevrouw Bombeld en mij. Ons gezinnetje is bijna 300 duiten armer, zonde. Overigens was het wel een mooie wandeling.