Afbeelding

Stilstaan

Het stond al jaren op mijn wensenlijstje: een Almabtrieb. Aan het begin van de herfst, voor de winter invalt, wordt in de bergen het vee dat de hele zomer rustig heeft staan grazen op de sappige bergweides weer naar beneden gehaald. Terug naar het dal en de stal. Onder veel belangstelling. De koeien worden versierd met hoofdtooien en vergezeld door geiten, paarden, de plaatselijke harmonie, wandhoornblazers en massaal toegestroomd publiek. Het is niet alleen een lokaal evenement, ook de toerist sluit, soms in groten getale, aan.

Het is traag vermaak. Al ruim een uur voordat de koeien naar beneden zullen komen, sta ik samen met een paar honderd mensen rustig op de stoeprand te wachten rond een rotonde. Middenop blazen vijf waldhoornblazers af en toe een deuntje. Van de kroegbaas krijgen zij een pul bier aangereikt. Ondertussen rijdt het verkeer gewoon door. Af en toe opgehouden door iemand die midden op de weg gaat staan om een foto te maken van het tafereel.

Op het balkon van het café achter me verschijnt een man met een hoedje en een blauw schort, zoals alle mannen die hier in de regio dragen: de huttenwaard, de boer, de slager, de bakker (de schorten worden zelfs aan toeristen verkocht!). Er gebeurt niets. Hij overziet de rotonde en een enkeling slaat hem van beneden verwachtingsvol gade. Na een kwartier staat hij er nog steeds, zonder iets gezegd te hebben. Opeens word ik opgeschrikt door een luid 'klaks!'. Italiaanse cowboys zwaaien met hun zweep en knallen op de straat. In een vast ritme wisselen de mannen elkaar af.

De verwachte aankomsttijd van de koeienoptocht is inmiddels verstreken. Auto's rijden nog steeds af en aan. Mensen worden wat onrustig en zetten verwachtingsvol een stap naar voren met hun mobieltjes, fototoestellen en een enkele iPad in de aanslag. De man op het balkon komt in actie. In onvervalst Ladinisch (de lokale taal in Zuid-Tirol) legt hij uit waar we op staan te wachten. En daar zijn ze! Langzaam komen geiten, paarden en zo'n zestig koeien naar beneden. Dat is alles…

Aan de andere kant van het dorpje staan lange tafels en wacht de plaatselijke pastoor om de koeien te bedanken en te zegenen. De tafels vullen zich met mannen en vrouwen die zich het bier en de worst laten smaken. Kinderen spelen in het gras.

Mooi hoe op deze manier 'gevierd' wordt. Met veel dank voor alles wat de zomer ons gegeven heeft én aandacht voor rust en herstel in de periode die voor ons ligt. Deze tradities brengen me terug naar de basis: dat waar het werkelijk om gaat. Niks geen snelheid, afleiding, overdosis aan informatie. Maar eerbied voor het leven en enorme saamhorigheid. Naoberschap. En vertraging. Even stilstaan.

Ik geniet. Hoe vaak staan wij eigenlijk stil bij de dagelijkse dingen? Alles lijkt grootser, spannender, mooier, uniek te moeten. Kracht zit óók in het alledaagse, het kleine, de eenvoud. In deze tijd van constante informatie en mobiele bereikbaarheid, zijn we steeds meer op zoek naar juist dat waar we even bij stil kunnen staan. Digitale detox. Met aandacht voor elkaar en dat wat doodgewoon is. Voor een uurtje of twee weken. Het kan in de Achterhoek.

Linda Commandeur