Neergestreken: Hester en Till
ZUTPHEN - Zoals de ganzen iedere dag in groten getale neerstrijken in het buitengebied van Zutphen, zo strijken er jaarlijks steeds weer nieuwe mensen neer in onze stad. En dat aantal is stijgende. Vooral bewoners uit de Randstad weten hun weg naar Zutphen te vinden. Kwamen er in 2016 nog 218 nieuwe inwoners bij, in 2017 liep dit aantal op tot 304 mensen.
Door Mirjam van Biemen
Vandaag de beurt aan Hester en Till Behne. Een maand geleden pas, maakten zij de overstap naar Zutphen vanuit Den Haag, met hun drie dochtertjes, Elsa (8), Lili (5) en Brune (1).
Hester: 'In Den Haag hadden we een mooi huis in een leuke buurt, vlakbij zee. Helaas werd het toch te klein. We werken allebei aan huis, ik als ontwerper en Till als journalist en met drie kinderen hadden we op termijn ook meer ruimte nodig.
Till: Het idee om te verhuizen speelde dus al langer. Scandinavië was ook nog een optie. We zijn er vaak op vakantie geweest, maar uiteindelijk bleek die stap toch te rigoureus. We keken wel eens Ik vertrek en dat vind ik vaak zo zielig voor die kinderen! Omdat de huizen buiten de Randstad veel goedkoper zijn, besloten we onze horizon een beetje te verbreden.
Hester: In Den Haag bleven de prijzen maar stijgen. In onze straat besloten steeds meer buren te gaan verkopen. We vielen van onze stoel toen we die bedragen hoorden.
Till: Uiteindelijk was ons huis binnen twee weken weg. Van de overwaarde konden we dit huis in Zutphen kopen en ook nog een grootschalige verbouwing laten uitvoeren.'
Zutphen is bekend terrein voor Hester en Till. Beiden brachten hun middelbare schooltijd door in de stad. Ze zaten op de Vrijeschool Zutphen waar de vonk twintig jaar geleden dus al oversloeg.
Till: 'Zutphen stond in eerste instantie niet bovenaan ons lijstje, maar door een zoekopdracht op Funda zijn we hier uiteindelijk toch weer terecht gekomen. Nu pas, zien we hoe mooi het hier eigenlijk is, dat zag je als puber niet. Toch moesten we een drempel over, want het voelt toch een beetje als terug naar af. Dan komen we oud-klasgenoten, die hier zijn gebleven, tegen en die zeggen dan: wat kom je hier doen joh? Ben je gek geworden?
Hester: Till woonde vroeger in Zutphen zelf. Ik ging met de trein naar school, want ik woonde in Denekamp op een boerderij. Dat was geweldig, maar je moest ook veel moeite doen voor je sociale contacten, vandaar dat wij nu voor een woning in de stad hebben gekozen, dicht bij de vrijeschool waar onze kinderen ook heen gaan.
Till: Ik ben in Keulen geboren en op mijn zesde in Zutphen terechtgekomen. Als tiener woonde ik in de wijk Leesten. Laatst bracht ik mijn dochter daar naar een speelafspraakje en herkende de wijk haast niet meer terug, die is echt gigantisch nu!'
Het stel kocht een oud winkelpand van honderdzestig vierkante meter in het Deventerwegkwartier. Vanwege de verbouwing slapen ze tijdelijk in hun tuinhuis in de tuin. Het is een beetje behelpen, maar toch bevalt het ze al goed hier.
Hester: 'Dit bouwval voelt al echt als thuis, al zijn het nog een beetje de wittebroodsweken en vind ik alles nu even aantrekkelijk. Ik ben heel visueel ingesteld en zie alleen maar leuke dingen om me heen. Ik vind het heerlijk om langs de IJssel te fietsen, maar ook kijk ik graag naar de muren in de binnenstad die in bijzondere kleuren zijn geverfd.
Till: Je voelt dat er een hart in zit.
Hester: Het bevalt heel goed hier. Nieuwe mensen hebben we ook al ontmoet, al is dat vooral 'import', net als wij. Het is wel vertrouwd wat dat betreft, je bent geen vreemde eend uit de stad en dat voelt goed.'
Klinkt haast te mooi om waar te zijn... Is er dan niets wat ze missen of waar ze tegen aanlopen zo ver van de Randstad ineens?
Hester: 'Ja toch wel, ik zocht een wasserette, maar die is er gewoon niet! Dat zijn dan van die dingen die zo vanzelfsprekend waren in Den Haag. Ook heb ik nog geen leuke werkplek gevonden. In Den Haag was het heel normaal om in een café te werken, die waren daar echt op ingericht, maar dat zie je hier toch minder vind ik.
Till heeft nog bij de McDonalds zitten werken omdat hij niet wist waar hij anders heen moest. Till: Het elektrische fietsengehalte is hier hoog, valt me op. Verder moesten we wennen aan de aannemer, die hier vandaan komt. Wij besloten het originele plafond te behouden, maar dat ging er echt niet in bij hem. 'Geen sprake van, maken we een nieuw, strak plafond van, lekker toch?' Ik heb moeten praten als Brugman om hem over te halen. Dat vind ik wel lastig, merk ik. Het is echt een andere manier van denken.'