Neergestreken: Babette Masselink
ZUTPHEN - Zoals de ganzen iedere dag in groten getale neerstrijken in het buitengebied van Zutphen, zo strijken er jaarlijks steeds weer nieuwe mensen neer in de stad. En dat aantal is stijgende. Vooral bewoners uit de Randstad weten hun weg naar Zutphen te vinden. Kwamen er in 2016 nog 218 nieuwe inwoners bij, in 2017 liep dit aantal op tot 304 mensen. Vandaag staat 'bezige bij' Babette Masselink (65) centraal. Acht maanden geleden maakte ze in haar eentje de overstap van Rijswijk naar Zutphen.
Babette: Ik verhuis graag, dit is alweer mijn elfde huis, ik heb het in een vloek en een zucht gekocht. Een jaren zestig doorzonwoning aan een groenstrook in het Deventerwegkwartier, saaier kan niet ha ha, maar ik ben het aan het opknappen en daar heb ik zo'n lol in! Voor Rijswijk heb ik tien jaar in Deventer gewoond waar ik lesgaf aan het Saxion als docent Engels, zo kwam Zutphen op mijn netvlies. Ik vond het meteen prachtig hier met al die historische gebouwen. Het is kleinschalig maar mét internationale allure. Toch ging ik weer terug naar Den Haag, mijn geboorteplaats, omdat ik daar een baan kreeg. Ik heb lesgeven nooit zwaar gevonden, ik vond het een feest. Omdat ik binnenkort met pensioen ga en gehoor wil geven aan mijn drang om te reizen, besloot ik deze kant op de te komen. Zutphen is nog betaalbaar, waardoor ik geld overhoud voor mijn passie en bovendien heb ik nu een tuin, wat ook een grote wens was.
Reizen is haar allergrootste passie. Floortje Dessing haar voorbeeld. In haar eentje heeft Babette al meer dan dertig landen bezocht in de afgelopen twintig jaar. Maar geen luxe voor deze Haagse dame. Babette is een échte backpacker die lift, en in hostels slaapt, maar ook op een matje op de grond als het moet.
Het reis-gen heb ik wel ja. Op mijn zeventiende wilde ik eigenlijk naar de kibboets en daarna oorlogscorrespondent worden, maar toen liep ik mijn man tegen het lijf. We trouwden en kregen vijf kinderen. Toen zij groter waren ben ik fanatiek gaan bergbeklimmen, dat was echt mijn ding. Na mijn scheiding kreeg ik helemaal de smaak te pakken. India vond ik de meest ingrijpende ervaring, dat was echt lifechanging. Op Cuba heb ik ook prachtige avonturen beleefd en ben ik zelfs een tijdje van de radar verdwenen toen ik voor vijf cent meeliftte met een vrachtwagen. Mijn kinderen waren doodongerust en hadden al een hele zoekactie op touw gezet. Toch vind ik oncomfortabel reizen dé manier om een land echt te beleven, dus mij zal je niet snel in een hotel aantreffen. Hostellife, daarentegen, is enig en je ontmoet altijd leuke mensen. Omdat ik mijn hele leven gewerkt heb, kon ik altijd alleen maar in de vakanties weg, maar nu wil ik het er echt van nemen. Achter de geraniums zitten kan altijd nog.
En achter die geraniums was ze al bijna beland, toen ze vlak na haar verhuizing een fietsongeluk kreeg op de Coehoornsingel waarbij ze haar heup brak. Een wake-upcall voor Babette en tevens een heftige kennismaking met Zutphen.
Mijn dochter en ik raakten met de sturen in elkaar toen ik haar wilde aanwijzen waar ik met de vluchtelingen werk. Ik vloog over mijn stuur heen en mijn dochter landde bovenop mij. In het ziekenhuis moest ik wennen aan de verpleegsters die allemaal uit deze streek komen. Ten eerste kon ik ze, vanwege de tongval, niet goed verstaan en ten tweede was de mentaliteit echt anders. 'Heeft u het koud, daar is de verwarming, die kunt u zelf wel aanzetten.' Maar ik kon helemaal niet lopen en had zoveel pijn! Ja, verder alle lof hoor, de mensen zijn zo vriendelijk hier, maar die heup was echt even een uitdaging. Niks doen vind ik het allermoeilijkste wat er bestaat. Toen ben ik maar gaan schilderen, a la Frida Kahlo. Ook realiseerde ik me: het kan ook écht fout gaan en dan kan ik nooit meer die Himalaya over. Voor mij was het dus zaak om zo snel mogelijk te herstellen en dat is wonderbaarlijk goed gelukt. Ach ja, hoe meer tegenslag, hoe groter de uitdaging, dat heb ik van het bergbeklimmen denk ik.
Behalve voor Vluchtelingenwerk, werkt Babette sinds kort ook als druivenplukster voor een wijngaard in Dieren en overweegt ze de politiek in te gaan omdat ze de verkeersveiligheid op sommige punten in Zutphen ronduit beroerd vindt. Uw verslaggever houdt het dan allemaal nauwelijks meer bij en vraagt zich af: is Babette toch niet een beetje bang voor het zwarte gat, straks na haar pensioen?
Nee hoor, ouder worden vind ik leuk juist! Ik kan nu eindelijk mijn eigen gang gaan. Mijn dilemma is: hoe kan ik in Zutphen aarden en tegelijkertijd mijn ideaal volgen? Ik overweeg nu om mijn huis voor langere tijd te verhuren en zelf op reis te gaan. Japan, Mongolië, Vietnam en Rusland zijn nog een absolute must. Toch kom ik in Zutphen nu ook al tijd tekort. Ik heb mijn vrijwilligerswerk, er zijn allerlei festivalletjes en ik geniet enorm van mijn wandelingen in de bossen bij Gorssel, wat qua omgeving erg op Finland lijkt. Ik vind het een lastige keuze, dus voorlopig zie ik dit huis maar als basecamp waar mijn spullen staan. Wie weet verhuis ik hierna nog wel naar een boerderijtje in de buurt. Ik ben verknocht aan mijn tuin en het buitenleven.
Ook nieuw in Zutphen? En vind je het leuk om hierover geïnterviewd te worden door Mirjam? Neem contact met haar op via: mirjam.vanbiemen@gmail.com