Mario
Ik heb een nieuwe vriend. Nou ja, eigenlijk is het een hele oude vriend en is hij terug in mijn leven. Ik ken hem van vroeger en we hebben heel wat tijd met elkaar doorgebracht. Er kwam een moment dat we uit elkaar groeiden, al ben ik hem nooit vergeten.
Een tijdje geleden kwam ik hem weer tegen, die leuke Italiaan. En ik was op slag weer gek op hem. Ook op zijn broer, maar toch het meest op hem. Hij is nauwelijks ouder geworden, maar ziet er wel stukken beter uit dan twintig jaar geleden. En hij kan ook meer, zijn moves zijn onvoorstelbaar. Zijn naam? Mario. Supermario. En Luigi ook natuurlijk.
Lang, lang geleden had mijn broertje de Nintendo. Met spelletjes die een omvang hadden van een flink boek. En Mario was zo plat als een dubbeltje en kon vooruit lopen, in een buis glijden en springen. Dat was het. Ik had zelf gespaard voor een Gameboy, maar de spelletjes waren onbetaalbaar voor een kind met modaal zakgeld. Tetris werd standaard erbij geleverd, en Mario huurde ik wel daarom wel eens in de videotheek. Mario was op de Gameboy groen-zwart en net zo plat. Maar dat gaf niet, Mario was fantastisch.
En toen kwam er een nieuwe spelcomputer uit. En belandde ik in het ziekenhuis voor best lang. En omdat ik wel wat afleiding kon gebruiken stuurde ik mensen naar de winkel met mijn pinpas en code en het verzoek terug te komen met spelcomputer en twee spellen met Mario. En zo gebeurde en kwam ik erachter dat Mario al lang niet meer plat is, maar in alle kleuren van de regenboog letterlijk alle kanten op kan. Dat was even wennen, maar al snel kon ik niet meer zonder Mario en was ik uren en uren bezig om met hem de prinses de redden. Want die prinses, die is de snuggerste niet, die laat zich nog net zo makkelijk ontvoeren als twintig jaar geleden.
Met autootjes racen kan Mario ook. En dat speel ik graag met een vriendin, tegen elkaar. Want met rare autootjes racen is leuk, maar het is nog leuker als je met bommetjes kan gooien naar elkaar.
en ik zijn dus weer dikke vrienden en ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen, geen betere manier om even alle ellende te vergeten. Het is jammer dat Mario maar steeds achter die domme prinses aan rent, maar kennelijk heeft hij verder ook niet veel meer te doen dan rondrijden en haar redden. Dus daar help ik hem dan maar bij. Want echte vrienden…