Nooit gebouwd in Zutphen
Het is donderdagmorgen 11 uur. Ik sta voor de deur van de expositie Nooit Gebouwd Zutphen, een overzicht van grootse bouwplannen in Zutphen die uiteindelijk nooit zijn gerealiseerd. Tot 6 mei dagelijks van 11 tot 16 uur te bewonderen in de Burgerzaal. Interessant.
Ai, de eerste tegenvaller. De deur zit op slot, hoe kan dat nou? Het is inmiddels ruim na 11 uur. Er staat een mijnheer in een blauwe jas bij de deur. Hij is stadsgids en heeft tot 13.30 uur dienst om belangstellenden iets te vertellen over de historie van de Burgerzaal. Maar ook hij komt er niet in. De deur blijft dicht, potdicht. Even later wordt het ons duidelijk, binnen vindt de jaarlijkse lintjesregen plaats. Alleen voor genodigden. Een tweede belangstellende voor de expositie sluit zich aan, maar de deur blijft gesloten. Met z'n drieën druipen we af.
's Middags fiets ik opnieuw naar de stad. De deur van de Burgerzaal staat open. Ik loop naar binnen, een cateraar is bezig met de herinrichting van de zaal. Op mijn vraag of ik even een blik mag werpen op de expositie komt een ontkennend antwoord. 'We mogen niet zomaar mensen binnenlaten en wij zijn hier over één minuutje klaar. Dan gaat de deur op slot.' Tja daar sta ik dan, voor de tweede keer. Wat een gepruts rond die expositie.
Ik beproef mijn geluk aan de overkant. De receptioniste van het gemeentehuis kijkt mee op de gemeentelijke website. Inderdaad, er is een expositie en die moet nu open zijn. Ze gaat bellen, eerst met de bode, maar die gaat daar niet over. Martha en Vera organiseren en die moeten zorgen voor de bezetting. De receptioniste blijft bellen, geen Martha, geen Vera, niemand bereikbaar en niemand verantwoordelijk. Frustrerend. We nemen afscheid. Ik moet maar een half uurtje door de stad gaan zwalken. En als de deur dan nog op slot zit, mij opnieuw melden.
Maar aan de overkant staat de deur opeens op een kier. Ik glip naar binnen. Daar tref ik een stadsgids met een groep toeristen. De gids heeft een eigen sleutel en een duidelijke opdracht. Naast zijn groep stadsbewonderaars mag er niemand naar binnen. Een tweede belangstellende meldt zich en daarna een derde. En plotseling staat daar de bode. Nee, we moeten alle drie naar buiten. Achter ons gaat de deur weer dicht. Ik loop een rondje door de binnenstad, een half uurtje later zit de deur nog stevig op slot. Wat een miserabele organisatie.
Dinsdagmiddag ben ik er weer, de deur is open. Bij binnenkomst word ik niet begroet. Ook niet bij vertrek. En die expositie? Klein, maar zeker de moeite waard. Tot en met zaterdag bent u nog welkom. Zeggen ze.