"Duiken was in de jaren zeventig nog maar nét in opkomst"
Zutphen - Hoe zag de duiksport er vroeger uit? Hans Adema weet het. Hij richtte op 16 augustus 1977 duikvereniging Albacare op. Precies veertig jaar geleden dus en dat wordt zaterdag 26 augustus gevierd in en om het clubgebouw dat ooit het ketelhuis van het zwembad was, aan het Jelle Zijlstrapad.
Door Meike Wesselink
Via de vrijwillige brandweer in het Twentse Hengelo kwam Hans in aanraking met de duiksport. Het was meteen dikke mik. Toen hij zich in '74 met zijn bedrijf in Zutphen vestigde, verzamelde Hans wat geestverwanten om zich heen om samen mee te duiken. Erik Gerretsen, Walle Tempelman; het zijn mannen die vanaf het eerste uur betrokken zijn bij wat zich later zou uitrollen tot een heuse duikvereniging. Geoefend werd er in het Graaf Ottobad en het zwembadpersoneel vond het maar wat interessant. "Duiken was in de jaren zeventig nog maar nét in opkomst. Jaqcues Cousteau was op televisie te zien, machtig interessant was dat. Het zwembadpersoneel wilde er ook wel aan meedoen en toen we met vijftien man waren, was de vereniging geboren."
Lange tijd was Hans voorzitter van Albacare (vrij naar een tonijnsoort, de Albacore), maar dat stokje droeg hij op een gegeven moment over en hoewel hij vorig jaar besloot te het duiken vaarwel te zeggen, is Hans nog steeds actief binnen de club als bestuurslid.
Albacare is een hechte club met zo'n 34 duikers die samen met de twee andere Zutphense duikclubs (DIZ en Biggbubbles) het Bronsbergermeer gebruikt als vaste duikstek. Een groot, diep meer met soms wat beperkt zicht, maar volop vis; onder andere snoeken, baarzen en paling (door duikers ook wel zoetwatermurene genoemd).
Met échte murenen heeft Hans ook wel eens kennis gemaakt. Hij laat met het litteken van een behoorlijke jaap op zijn handpalm zien. Maar het meest onvergetelijk zijn toch wel de reuzenmanta's die Hans tegenkwam op het rif in Egypte. "Een meter of vijf groot en niet één, maar een hele groep bij elkaar." Haaien heeft Hans ook veelvuldig gezien. "Rifhaaien dan hè. En napoleonvissen. Op het eerste gezicht zie je die niet zo snel, maar als je een gekookt ei tevoorschijn haalt, komen ze direct aanzwemmen. Vinden ze lekker."
Op een Flip-over in het clubhuis staan de namen van clubleden die dit jaar naar op excursie naar Egypte gaan. Bart Adema, zoon van, staat erbij en fotograaf Patrick van Gemert die van onderwaterfotografie inmiddels ook een sport heeft gemaakt. Een aantal van die foto's hangen in het clubhuis.
Kratten bier, die staan er ook opgestapeld. De eerste tekenen van een groots feest dat zich zaterdag openbaart. Leden, donateurs en vrienden van de club komen dan samen om te eten en drinken en herinneringen op te halen. Een loterij staat ook op het programma. Met interessante prijzen met een directe link naar de duikwereld. En de opbrengst? Die gaat naar een definitief duikobject in het Bronsbergermeer. "Het zou misschien iets kunnen zijn dat op een tunnel lijkt", wordt me voorzichtig toevertrouwd.
Bij veertig jaar duiksport krijg ik beelden van zware, ongemakkelijke duikpakken en iets wat op een astronautenhelm lijkt, maar mijn fantasie neemt een loopje met me, want in de jaren zeventig had je gewoon al duikpakken gemaakt van neopreen dat nog steeds gebruikt wordt.
"Wat wel een groot verschil is met vroeger, is dat de apparatuur er nog niet was. Dat maakte het duiken vroeger wel wat ingewikkelder. Je moest aan het rekenen om uit te zoeken hoever je kon dalen en hoeveel zuurstof je mee moest nemen. Tegenwoordig heb je naast gewone perslucht ook nitrox. Dat is een mengsel waar niet 21% zuurstof in zit, maar 32% of soms wel meer. Je kunt er langer mee onder water blijven en het verkleint de kans op decompressieziekte. Maar dat is een tak van sport, die ik nu liever overlaat aan de jongelui."
www.albacare.nl