Kinderen maken op speelse wijze
contact maken met de bewoners
Jong ontmoet oud met spelletjes
ZUTPHEN - Kinderen van de 5e klas (groep 7)van de vrije school de Zonnewende komen maandelijks in groepjes van vier op bezoek op Huis ter Weegen. Iedere keer wordt er een ander thema voorbereid en dit levert bijzondere en vaak ook ontroerende ontmoetingen op waarvan activiteitenbegeleider Judith Röttjers u hier verslag van doet. Op dinsdagochtend 21 maart kwamen er vier jongens op visite: Josha, Teun, Goos, en Sal. Zij brachten diverse spelletjes mee en schoven aan bij de bewoners in de huiskamer.
Het blijven leuke taferelen: Waar wij als volwassenen enige terughoudendheid in acht plegen te nemen, schuiven de kinderen gewoon aan bij voor hun wildvreemde ouderen, pakken de meegebrachte spellen uit en gaan spontaan een spelletje spelen met hen. Eén bewoner die erg van schaken houdt en ook erg goed is met dit spel, ziet al bij binnenkomst Sal met het schaakbord onder de arm en nodigt hem uit om tegenover hem plaats te nemen. Een serieus potje schaken begint.
Goos en Joshua nemen plaats naast een mevrouw met het spel: 'Wat ben ik', zetten een soort band op hun hoofd en schuiven daar een kaartje in. Mevrouw kijkt verbaasd, zichtbaar onbekend met dit spel. Maar beide jongens weten de spelregels al snel aan mevrouw uit te leggen. Het lijkt haar een leuk spel en ze vraagt of ze ook zo'n band op haar hoofd mag. Ze hebben veel plezier om de dingen te raden die ze 'zijn', namelijk wat op het kaartje staat en wat ze zelf niet hebben gezien en waar ze door middel van vragen achter moeten zien te komen. Grote hilariteit als mevrouw een stuk spek blijkt te zijn. Dit was wel moeilijk te raden maar dat mocht de pret niet drukken.
Ondertussen heeft Sal, na intens zijn hersenen te hebben laten kraken, het spelletje schaken verloren. Mijnheer nodigt hem uit voor een ouderwets spelletje domino. Dat kent Sal niet (hij kent domino alleen maar van de steentjes die je achterelkaar zet om vervolgens om te kiepen volgens het bekende 'domino effect') maar heeft hij het al snel onder de knie.
Naast hen is de ouder die de kinderen vanuit school begeleidt met Teun en met een andere bewoner, intensief aan het Pim Pam Petten. Ondanks zijn afasie is het intellect van deze bewoner nog heel goed intact, hij weet heel veel en tot zijn vreugde groeit het stapeltje kaarten dat hij heeft gewonnen gestaag. De sfeer is goed, het loopt en soms heb ik de neiging om her en der te helpen. Maar ik hou mij in, soms kun je je ook te veel ermee bemoeien. En dat is maar goed ook, ze redden zich prima en juist die interactie maakt het zo gezellig.
In een andere hoek van de tafel zit Rudolf. Het hele uur heeft hij al heel geduldig drie spelletjes gedaan met een mevrouw die problemen heeft met haar geheugen. Maar hij kreeg het voor elkaar: een uur lang samen geconcentreerd bezig zijn. Ik heb mij als ervaren activiteitenbegeleider hogelijk verbaasd en verwonderd over het feit dat jongens van een jaar of 10 á 11 jaar, met nog niet eens een afgemaakte basisschool, zó makkelijk en op natuurlijke speelse wijze contact maken met onze bewoners. Daar kan ik nog een hoop van leren. Het uur is omgevlogen en bij het weggaan horen we nog wat kinderen mompelen. "Dit is veel leuker dan school." En daar zijn de bewoners het volkomen mee eens.
Judith Röttjers
activiteitenbegeleider