Presentatie debuut-cd De Pensionado's tevens laatste optreden Bennie Jolink
"De artsen hebben hem afgelopen week nog afgeraden vandaag op te treden"
Door Henri Walterbos
ACHTERHOEK - "Ik heb gehoord dat Bennie vanmiddag zelf helemaal niet aanwezig is," zegt een vrouwelijke anhangster ongerust tegen een zielsverwant in zaal Witkamp in Laren als deze langzaam vol stroomt voor de cd-presentatie van De Pensionado's, tevens aangekondigd als het allerlaatste optreden van Bennie Jolink ooit, vanwege een afnemende gezondheid. Een bezoeker die het toevallig meekrijgt kan haar echter al direct gerust stellen als ze zegt Bennie Jolink al gezien te hebben deze middag. Manager Ronnie Degen bevestigt dat Bennie er wel is, maar dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend was. "De artsen hebben hem afgelopen week nog afgeraden vandaag op te treden. Een medicijnplan heeft er voor gezorgd dat hij er vandaag wel is. Hij zag er enorm tegenop en van de andere kant verheugt hij er zich op. Een mix eigenlijk."
Als het gordijn opengaat, verschijnen vier zilvergrijze musicerende heren, zittend op een stoel. Gitarist Alan Gascoigne, drummer Bennie Migchelbrink, bassist Ernst Wernicke en gitarist/mondharmonica-speler Stef Geurtzen. Twee nummers spelen ze als kwartet. Na het eerste nummer dient de basgitaar van Ernst al opnieuw gestemd te worden.
"Dat krie'j no eenmoal met instrumenten wee net zo old bunt as wi-j zelf", roept Bennie Migchelbrink van achter zijn drumstel lachend. Dan wordt er in de coulissen iemand een gitaar om zijn nek gehangen. Anhangers herkennen de gitaar. Bennie Jolink komt het podium op gelopen, in gezelschap van Willem Terhorst, oftewel Wimken van Diene, 40 jaar lang zijn trouwe muziekmakker bij Normaal. De nestor van de vaderlandse rockscene zet zich neer op een gereedstaande stoel, kijkt de afgeladen zaal in, grijnst en roept 'Hee, hee, hee, een goed idee, van Wimken van D.' Anhangers weten dan direct hoe laat het is: 'Noar 't café', een Normaal-klassieker. Er wordt hard meegezongen. Daarna enkel geluisterd naar het, voor de meesten, nieuwe 'Tobacco smoking', van de hand van Alan Gascoigne, een nog steeds zeer begenadigd gitarist, bovendien meester op steelgitaar. Dan is Jolink warm gedraaid, voelt zich als een vis in het water, en trekt vervolgens zijn feestelijke bloemetjes-colbertje uit, die doet denken aan de mannelijke variant op een vermaakte bloemetjesjurk van Tante Rikie, die vanaf het balkon toekijkt.
Een anhanger merkt lachend op dat Jolink zijn 'pensje' zich goed gehouden heeft het laatste jaar. "Dat krie'j van 't zittend muziek maken." Als Bennie weer zit, zet hij een pijpje Grolsch aan zijn lippen. Een vertrouwd gezicht. "De dokters hebt mi-j völle verboden, moar dit gelukkig nog neet."
Eerste cd
Midden in de eerste set komt voormalig marathonschaatser en Normaal-liefhebber Erik Hulzebosch het podium op gelopen om Bennie Jolink symbolisch 'Odi Profanum', de eerste cd van De Pensionado's uit te rijken. Naast de cd overhandigt hij Jolink de microfoon met het verzoek de zaal nog één keer toe te spreken.
"Jaorenlang heb ik 't met medicijndoping vol eholden, en no löt miene gezondheid 't neet meer toe um op te treden. Eigenlijk had ik 2013 al motten stoppen, maor ik wol de veertig jaor volmaken. Met disse cd he'w 't dan ok kalm an edaone. Symbolisch negen maond zelfs, met dat verschil dat de bevalling disse keer gin zeer dut. Integendeel zelfs. Het maken was trouwens net zo leuk as 't maken van een kind, alleen gin vief of twaalf minuten." De zaal lacht. Het is Jolink ten voeten uit. Als hij dan achterwaarts terug naar zijn stoel terugsloft, denkt hij iets te vroeg al bij zijn stoel aangekomen te zijn.
Jolink maakt een stevige val achterwaarts en er klinkt een verschrikt 'ooh, aah en oeh' in de zaal terwijl Ronnie Degen en roadie Pattu pijlsnel uit de coulissen komen gesneld om Jolink weer overeind te helpen. De schade, enkel een beetje wit om de neus, en gelukkig pauze.
Puike, strakke show
Na de pauze komt Jolink monter het podium weer op gelopen met Sanne Hans, oftewel Miss Montreal. Samen zingen ze 'Wi-j doet 't samen'. Daarna enkel de vijf hoofdrolspelers zelf, met een puike, strakke show, tot en met de laatste noot. Daarna scanderen twaalfhonderd uitgelaten anhangers 'Bennie bedankt, Bennie bedankt.' Dank voor veertig jaar oprechte muziek.
Uitzinnig
Na afloop, als de zaal leeg gelopen is, kijkt Ronnie Degen in een opperbeste stemming terug op het slotakkoord van Bennie Jolink, maar is het feestvarken zelf al 'moven skoeven naar Hummelo'. Bennie laat zijn eigen feestje aan zich voorbij gaan. "Hij was uitzinnig, happy, blij en dankbaar voor iedereen die gekomen is en meegeholpen heeft er een onvergetelijke dag van te maken. Hij heeft na het optreden nog lekker liggen ouwehoeren en lachen met Sanne Hans en is daarna al naar huis gegaan. Ik denk dat dat ook goed is."
Het is inderdaad goed zo. Op een dag na, een jaar geleden, dat het tijdperk Normaal werd afgesloten in een uitverkocht Gelredome, komt deze zondag een einde aan het tijdperk Bennie Jolink 'de artiest'. "Maar we zullen vast nog wel een keer iets van Bennie horen, ga maar van uit", is Degen stellig.
Gevoelige snaar
Op de terugweg gaat de cd van De Pensionado's cd op. Niet zo maar een projectje. De cd klinkt zeer aangenaam, met een mix van Achterhoekse en Engelstalige liederen, deels covers, waaronder 'Blue bayou,' maar veelal eigen werk, waaronder ware pareltjes, zoals het door Stef Geurtzen geschreven 'Aow-ers rapsodie,' en 'Zo gauw': 'Dit is 't mooiste wat d'r is. Muziek dat hölt ons altied jong en fris.' Zo klinkt de gehele cd. Jolink weet de gevoelige snaar te raken met 'Zöl ie mi'j missen as ik d'r neet meer bun.' Jolink, bij leven al een legende, wordt nu al gemist, maar de anhangers hebben er vrede mee. Ze gunnen hun held een fijne oude dag.
