Het nieuwe thuis van de Roushidats
Hoe een Syrisch gezin de weg vond in Vorden
Vorden/Zutphen - Het grootste verschil tussen Damascus en Vorden? Voor Marya Roushidat zit het hem in de omgang met elkaar. "Alle leeftijden spelen hier samen, terwijl je in Syrië alleen speelt met kinderen van je eigen leeftijd." Vader Shahir valt vooral het groen op, de rust en de vriendelijkheid in het dorp. Voor moeder Hosen staat maar één ding voorop: de veiligheid voor haar drie kinderen. We zitten in het buurtschap Delden aan tafel op het erf en drinken koffie met een stroopwafel. Moeite om elkaar te begrijpen hebben we niet en dat terwijl de familie Roushidat pas acht maanden in Nederland is.
Door Meike Wesselink
Vrijwel iedere week komt de familie naar de boerderij van Maartje en Reinier. Samen wordt gegeten en gedronken, het gras wordt gemaaid, de kinderen spelen met de hond en Maartje en Hosen kletsen over de gewoontes en gebruiken van de twee zo verschillende landen. Reinier: "We wilden graag kennis maken met de mensen waarmee we samenleven. Om samen verder te kunnen moet je elkaar leren kennen en leren begrijpen. We zetten ons daar zelf ook graag voor in, want het gaat twee kanten uit."
Maartje en Reinier sloten zich aan bij de Zutphense organisatie Buddy tot Buddy die inwoners uit Zutphen en omgeving in contact brengt met vluchtelingen. Samen gewone en leuke dingen doen om kennis te maken met elkaar en zo in verbinding te komen. 48 Syrische, Afghaanse en Eritrese voormalige vluchtelingen zijn op die manier in contact gebracht met hun 'buddies'.
In de veronderstelling dat ze één kind onder hun hoede zouden krijgen, koppelde de organisatie het stel aan een heel gezin. Maartje: "Maar dat pakt juist heel goed uit. We wilden iets kunnen bieden binnen ons eigen doen en laten, op en rond het erf. Het gaat precies zoals we al hoopten."
Prettige wisselwerking
We lopen langs de plantenkas die Shahir zelf heeft ingericht. De oer-Hollandse spruitenzaden die hij in de grond stopte, zijn inmiddels uitgegroeid tot flinke planten. Een deel ervan heeft hij uitgezet in de bedden buiten de kas. Het is een prettige wisselwerking want Shahir heeft zichtbaar plezier van het werk en het geeft Maartje, die een drukke baan heeft en voor haar gevoel te weinig toekomt aan de tuin, een geruststellend gevoel.
Ze denkt terug aan de eerste keer dat de familie op bezoek kwam. "We zaten wat onwennig met elkaar aan tafel op zoek naar een manier om elkaar te begrijpen en besloten een vuurtje te gaan stoken in de tuin. Samen iets doen bleek de manier om het ijs te breken en vanaf dat moment is alles alleen nog maar heel natuurlijk verlopen." Maartje beschrijft hoe fijn ze het vond om te zien dat Shahir zijn zoon op de grasmaaier tilde, dat hij zich al snel vrij voelde om de dingen te doen die vaders en zoons samen doen.
Dankbaar
Kleine Rayan vergaapt zich in de tuin aan een kikker die zijn weg terug probeert te vinden naar de vijver. Het tafereel ziet er ontspannen uit. Keer op keer benadrukken de Roushidats de gastvrijheid die ze steeds tegenkomen en de bereidheid om hulp te krijgen en te bieden. De familie is een dankbare familie, een waardige familie ook. Nóg eens benadrukt Hosen haar eerste belang: veiligheid. Ze vertelt over de paniek die ze voelde toen een bom de school trof waar dochter Marya zat. Uit haar mond klinken de woorden nóg zwaarwegender. "Eerst moet er veiligheid zijn voor de kinderen, pas dan is er ruimte om dingen te leren en je ontwikkelen."
VV Vorden
Shahir verzoekt zoon Muhanad om het gesprek niet in het Syrisch maar in het Nederlands te voeren. Muhanad op zijn beurt denkt dat Shahir niet begrijpt wat er wordt gezegd en vertaalt de Nederlandse vragen in moerstaal. De tiener is wat dat betreft zijn vader ver voor.
Samen met Marya fietst hij dagelijks naar Zutphen om de lessen aan de internationale schakelklas te volgen. Nu is het vakantie en is Muhanad het liefst voetballend op straat te vinden. Over een paar weken begint het voetbalseizoen weer en schittert hij als spits bij VV Vorden.
Buurtfeest
Vorden is het nieuwe thuis van de Roushidats. Ze vertellen over het eerste buurtfeest dat ze al hebben meegemaakt. "Ook Suikerfeest hebben we samen gevierd. We kregen bloemen van de buren en hebben samen gegeten", vertelt Hosen die haar eerste Ramadan in Nederland als pittig heeft ervaren. In Syrië schemert het rond 19.30 uur al, in Nederland moest de familie tot 22.00 uur wachten met de maaltijd.
Grote verschillen tussen de landen vormen boeiende gespreksstof
De grote verschillen tussen de landen vormen boeiende gespreksstof. De stilte hier op straat 's avonds laat; een groter contrast met Damascus waar het rond die tijd nog gonst van de drukte is er niet. De 'oe' en de 'ui' en de 'eu', totaal vreemde klanken die in Syrië niet worden uitgesproken, de complexe grammatica van het Nederlands en de onlogische tijdsaanduidingen –vijf voor half negen in plaats van 25 minuten over acht- de kinderen maken er inmiddels grapjes over.
"Het doorzettingsvermogen dat deze familie heeft om er iets van te maken, vind ik bewonderenswaardig", zegt Reinier als de familie op hun fiets is gestapt, kleine Rayan in de hippe, Hollandse bakfiets van Hosen is gekropen en ze samen de laan uit fietsen terug naar het dorp. De oude bakfiets die Reinier op Marktplaats tegenkwam, zette hij samen met Shahir en Muhanad in elkaar. "Gezien het feit dat Hosen nog niet op twee wielen heeft leren fietsen leek het me een handig vervoermiddel. ook voor de boodschappen en om met Rayan na de zomer naar de Vordering te kunnen fietsen."
www.buddytobuddy.nl