Stadse zaterdagmorgen
Het is zaterdagmorgen 7 uur. Ik open mijn ogen, het is nog donker in de kamer, maar mijn slaap is voorbij. Het is welletjes geweest voor deze nacht. Ik mompel naar mevrouw Bombeld dat ik even een ochtendwandeling ga maken. Over een uurtje ben ik wel terug.
Tien minuten later loop ik de Molenstaat in. Het is nog stil in Den Haag. Er zijn geen mensen op straat, het is een prachtig moment om de oude straatjes eens heerlijk te verkennen. Tegenover het hotel zit een naaiatelier dat zich kussenspecialist noemt. Voor slechts 75 Euro kunnen welgestelden hier prachtige kussens laten maken. Natuurlijk niet van een of ander goedkoop stofje, maar van eersteklas materialen. Prachtig, zo'n atelier heeft gewoon bestaansrecht in een stad vol duur betaalde functionarissen. Iets verderop vertelt een bordje dat in dit winkelpand Vincent van Gogh indertijd zijn schildersspullen kocht. Ik bevind me midden in het historisch stadshart.
Ik loop rechtdoor. Twee buitenlandse types openen een rolluik voor de deur van de kroeg op de hoek. Op hun bestelautootje staat de naam van een schoonmaakbedrijf. Aan het einde van de straat zit een banketbakker. De lampen nog uit, hier gelden andere werktijden dan bij ons in Warnsveld. 'Ontbijtservice' staat op het raam en daaronder een bordje met 'open vanaf 9 uur'. Stadse tijden. De tram rijdt voorbij. Vanachter het raam kijkt slechts een passagier dromerig naar buiten. De eerste wandelaar komt voorbij. Hij kijkt strak voor zich uit. Oogcontact is waarschijnlijk verboden. We lopen slechts twee meter aan elkaar voorbij, een ochtendgroet kan er niet af.
Bij de Pools Katholieke kerk aan het Westeinde kijk ik op de aanplakbiljetten. Een tweede vroege vogel loopt voorbij. Ook nu is vriendelijk groeten uit den boze. Iets verderop aan de Vleerstraat is eindelijk leven in de brouwerij. Een bakkerswinkeltje is op dit tijdstip al geopend, de winkeldame is de toonbank aan het vullen. Maar op dit tijdstip zijn er geen klanten. Ik denk aan de bakker in Warnsveld waar op dit tijdstip ongetwijfeld al tientallen klanten zijn geweest. Even verderop in de Assendelftstraat sieren grote geschilderde letters van rijwielhandel Waterreus & Co de gevel van een oud pand. Zo te zien ooit een bruisende onderneming, maar ook hier zijn de tijden veranderd. Een dame die voorbij loopt kijkt stug voor zich uit. Ik groet maar niet, dat staat zo dorps.
Via de Grote Kerk wandel ik terug richting het hotel. Vanuit de overkant nadert een getinte stadsbewoner met zo'n reggae-kapsel. Ik kijk voor me uit. Maar dan begint hij me te groeten, totaal onverwachts. Maar voor dat ik terug kan groeten neemt hij opnieuw het woord. 'Heb je een peukje voor me?' Op dit tijdstip? Het is 7.40 uur! Goedemorgen Den Haag.