Moordenaar
Ik moet wat bekennen. Ik kan wel altijd schrijven over leuke, lieve en mooie dingen, maar zo ben ik natuurlijk niet altijd. Ik schrijf ook wel over wijntjes drinken, maar mijn donkere kant die ik nu maar eens op moet biechten doe ik niet onder invloed van wijntjes. Eigenlijk doe ik het altijd. En nog onbewust ook, wat het eigenlijk nog erger maakt.
Ik ben verantwoordelijk voor meerdere moorden. Nou ja, omdat ik het niet bewust doe is het meer doodslag dan moord. Maar toch. Alle doden waar ik verantwoordelijk voor ben vallen bij mij in huis, doorgaans in de woonkamer. U hoeft nu niet meteen politie Zutphen te bellen. De gesneuvelden hier in huis zijn namelijk de planten. En daarvoor zal ik niet aangehouden worden. Ik heb gewoon geen groene vingers, ik dood ze dus niet voor mijn lol. Ik doe mijn uiterste best om de plantjes goed te verzorgen, maar het lukt me niet om ze levend te houden. Vorige week had ik nog vier levende plantjes over. De rest was inmiddels oneervol begraven in de groene container. Tot een collega langskwam en subtiel naar een palm in de vensterbank wees en zei: "Volgens mij is die palm stervende…" Een week later kon ook die palm de container in, ondanks verschillende levensreddende pogingen. Tot overmaat van ramp vond konijn een manier om via de bank de vensterbank te bereiken, alwaar een plantje gruwelijk aan zijn einde kwam in de bek van konijn. En toen waren er nog maar twee over. Ik vond het maar kaal in huis. En dus zat er niks anders op dan naar de winkel te gaan en nieuwe planten te kopen. Dat Oxalis failliet ging heeft zeker niet aan mij gelegen…
In de winkel kijk ik naar de planten en voel me een moordenaar op zoek naar het volgende slachtoffer. Ik zie een palm die ik simpelweg te mooi vind om mee naar huis te nemen, bang dat ik ook deze weer snel een enkeltje palmenhemel geef. Ik zoek verder naar planten. Planten die ik mogelijk wel in leven kan houden en planten waar konijn zijn tanden niet in wil zetten. Plastic planten dan maar? Ik kijk er even naar, maar ik vind het niks. Als ik in een restaurant zit en er staat een plastic plantje op tafel wantrouw ik meteen het eten. Plastic is nep en dat wil ik niet. Maar plastic gaat ook niet dood… Toch loop ik terug naar de echte planten. Als ik een paar mooie exemplaren gevonden heb en ze in een mandje heb gezet fluister ik alvast mijn excuses tegen de planten en ik zeg tegen ze dat ik mijn uiterste best ga doen om ze heel oud en groot te laten worden. Als de verkoopster me raar aan staat te kijken reken ik snel af en ga direct naar huis toe waar ik de planten in potten zet en een mooi plekje geef. Het gaat nu al 10 dagen goed, in de groene container nog geen kamerplant… Maar voor hoelang? Ik vrees dat ook dit keer mijn ware aard als plantenmoordenaar aan het licht zal komen…