Glasvezel
Dinsdagmorgen 7.00 uur. Terwijl we nog net even het nieuws op de radio meepakken gaat de deurbel. Ik schrik, maar mevrouw Bombeld weet het direct. Dat zijn de mannen van de glasvezel. Gisteren hebben ze laten weten vandaag in onze straat aan de slag te gaan. En de auto staat nog vredelievend op de oprit voor de garage. Bij de voordeur staat een man met een oranje hesje en een buitenlands uiterlijk. Het enige wat hij roept is 'auto, auto, auto' en wijst naar het voertuig. Ik maak het gebaar dat ze rustig aan de slag kunnen gaan en ze pakken de draad weer op.
Als ik een half uur later door het voorraam naar buiten kijk zijn ze al een flink eind op weg. De eerste honderd meter zijn de tegels al verwijderd en is met een minikraan een heuse geul gegraven.
Langs de wegkant ligt inmiddels over een afstand van honderden meters de hoofdkabel waarvan wij een minuscuul aftakkinkje krijgen. Ons leven straks aan een flinterdun draadje, bijna beangstigend. Ik hoop dat er geen kink in die kabel komt.
De hele week klinken al doffe dreunen door het dorp. Deze worden veroorzaakt door een grote stalen buis met een puntige kop en aan de achterzijde een hogedrukslang. Hiermee slaan de voorwerkers een soort mollengang van de straat tot aan de gevel. En hierin komt de eerste holle buis. Bij ons lag deze al een week eerder tot aan de gevel.
Rond acht uur op deze morgen meldt zich een tweede mannetje bij de voordeur. Door de holle buis wordt een tweede buis gedrukt met hierin een trekdraad. En via deze draad wordt uiteindelijk het flinterdunne glasvezeldraadje naar onze woning getrokken. We zijn bijna klaar voor de toekomst, dat is zo helder als glas.
Met de handen in mijn zak sta ik te kijken bij de geul. Mevrouw Bombeld staat hoofdschuddend voor het raam. Maar ik ben al lang blij, want van het hele team werkers in onze straat is er eindelijk eentje die een paar woorden Nederlands spreekt. Hij is Turk en komt iedere ochtend helemaal uit Den Haag, want daar woont hij. Het is een harde werker, net als al zijn collega's.
Geen minuut staan ze stil, ze werken gestructureerd en efficiënt. Werkoverleg is niet nodig, onmogelijk zelfs. Want van het team, bestaande uit vijf mensen, woont alleen de Turk in Nederland. De andere vier komen uit Polen, Griekenland, de Oekraïne en Wit-Rusland.
Om 9 uur liggen de tegels alweer in de stoep en zijn de mannen weg. En nu maar hopen dat ze bij het aansluiten van mijn draadje de draad niet kwijt zijn. Ik zie het al gebeuren, straks zit ik gekoppeld aan het Wit-Russische internet!