Professor in ADHD
Van een uitgeverij bereikte mij een enthousiast mailtje. 'Professor Pieter Duker verkocht van zijn boek over ADHD en autisme maar liefst 250 exemplaren in één winkel', stond er in een vette kop boven. Kijk, dat zijn nog eens aantallen die zelden gehaald worden. Tijd om de professor met zijn verhaal eens naar Warnsveld te halen. En hij had er zin in.
Via aankondigingen in de plaatselijke media en op de Facebookpagina Dreiumme Nieuws meldden zich ruim 30 belangstellenden. Hoofdzakelijk afkomstig uit het onderwijs en de jeugdzorg. Maar ook ouders, grootouders en enkele belanghebbenden kwamen langs voor de gratis presentatie. De afgelopen weken zat de professor nog in Engeland, maar donderdagavond was hij alweer present in Warnsveld. Pieter Duker staat erom bekend zich grote zorgen te maken over de enorme toename van kinderen met de diagnose Asperger, autisme of ADHD. Zo'n stempel maakt van deze kinderen feitelijk psychiatrische patiënten, is zijn mening. En zo'n stempeltje kan op latere leeftijd belemmerend werken in de carrièreplanning, want een elektronisch patiëntendossier vergeet niets. Kortom, zijn boodschap was: 'Wees uiterst terughoudend met het uitdelen van deze stempeltjes, want de diagnose berust vaak op drijfzand.' Vroeger hadden we daar geen last van. Een kind was gewoon iets drukker of ietsjes stiller. ADHD of autisme, daar had nog nooit iemand van gehoord. Dat kwam pas vele jaren later.Hoewel de winkel vol zat, was het tijdens de lezing muisstil. Maar een schrikgolf sloeg toe toen de auteur een lijst met ingrediënten van medicijnen opnoemde die in de pillen zaten ter bestrijding van de symptomen. En deze pillen die de kinderen krijgen voorgeschreven verhogen de kans op kanker. Onvoorstelbaar dat hier niemand iets aan doet. Maar natuurlijk heeft ieder verhaal ook zijn keerzijde. Zonder een diagnose ADHD kan de jeugdzorg niet aan de slag. Zonder stempeltje geen vergoeding. En een moeder met een kindje met een vorm van autisme was heel blij dat haar zoontje op een speciale school in Doetinchem was beland. Daar fleurde hij helemaal op. Maar bij een andere aanwezige had de jarenlange behandeling geresulteerd in een persoonlijk drama. Hoe goed de bedoelingen van de hulpverleners dan ook zijn, met pilletjes is nog nooit iemand genezen. De professor maakte de vergelijking met homoseksualiteit begin jaren 70. Toen werd dit nog beschouwd als een psychiatrische ziekte waarbij er alles aan gedaan moest worden om de patiënt te genezen. Inmiddels weten we beter. Homoseksualiteit is geen ziekte en over dertig jaar zijn ADHD, Asperger en autisme ook geen ziekten meer. Krampachtige genezing is dan niet meer nodig. Het was voor ouders, leerkrachten en autoriteiten in de jeugdzorg een leerzame avond. Ook de professor heeft genoten. Want vanuit Nijmegen kwam een dag later een mailtje: "heel veel dank voor deze prachtige avond in Warnsveld."