Crowdfunding moet documentaire mogelijk maken
Gorsselse journalist zoekt steun voor docu IS
Gorssel - "Het ene moment bevind je je in oorlogsgebied, waar je kogels en bommen ontwijkt, waar mensen dood gaan. Het andere moment sta je weer in de supermarkt in Gorssel te bedenken wat je die avond in hemelsnaam wilt eten. Die tegenstelling is elke keer weer bizar."
Bud Wichers (37) behoort tot de kleine groep journalisten die vrijwillig de oorlog opzoekt. Oorlogscorrespondenten die, vaak alleen vergezeld door hun camera, naar gebieden afreizen waar de meeste mensen vandaan vluchten. Om daar de verhalen te verzamelen die op tv, radio of in de krant met ons gedeeld worden.
Documentaire
Wichers wil nu een documentaire maken over de actuele strijd tegen IS (Islamitische Staat, voorheen ISIS). Hij is daarvoor op zoek naar mensen die dat kunnen helpen financieren, met behulp van crowdfunding. Je kunt naar zijn website www.budwichers.org surfen en meer lezen over dit project. "Ik heb veel contacten in Syrië en Irak. Alles is eigenlijk al klaar, nu de financiën nog. Ik hoop dat in de komende weken duidelijk wordt dat mensen mij hierin willen steunen."
Het werk van een oorlogsjournalist kan gevaarlijk of aangrijpend zijn. In 2007 was Wichers met Amerikaanse soldaten op pad toen zij door 200 Taliban strijders beschoten werden. "Uit veiligheidsoverwegingen kan ik niet te veel zeggen, maar ik was behoorlijk bang. Ook bij checkpoints was ik altijd nerveus. Je hebt geen idee wie je voor je hebt; een legitieme soldaat of iemand met kwade bedoelingen. Het is tot nu toe goed gegaan, maar we weten allemaal dat andere journalisten minder geluk hebben gehad."
Ook de Gaza oorlog bekeek hij van dichtbij. Wichers reisde naar het conflictgebied om de oorlog tussen Israël en Palestina van binnenuit op beeld vast te leggen. "Dat was vreselijk. Er werd constant gebombardeerd. Weken achter elkaar. Bommen. Bommen. Nog meer bommen, de hele dag door. Toch wilde ik zelf ervaren hoe het daar was. Om vanuit daar een mening te vormen en die dan met jullie te delen."
Wat hij nooit zal vergeten is de VN school in de Gaza-strook die gebombardeerd werd. "In het mortuarium zag ik wel 200 lijken op de grond liggen, dat was heel erg heftig. Daar waren ook kinderen bij. Wat ik toen deed? Filmen. Je pakt je camera en filmt. Beelden spreken toch 100 keer meer tot de verbeelding dan woorden."
Alles is eigenlijk al klaar, nu de financiën nog
MH17
De oorlogsjournalist was ook nauw betrokken bij de nasleep van de aanslag op vlucht MH17, waarbij ruim 300 mensen de dood vonden. Een van hen was een jongen uit Zutphen. "Die tijd heeft me erg geraakt. Als correspondent Internationale Veiligheid ben ik twee weken door de Britse televisie ingehuurd. Ik was dus continu met het verhaal bezig. Ik heb met veel families van slachtoffers nog steeds contact. Soms is dit werk verschrikkelijk zwaar, maar ik ben journalist geworden om verhalen te vertellen. En ik wil dat wat ik vertel met éigen ogen gezien hebben."
Van het feit dat hij tijdens zijn werk gewond kan raken, of erger, is Wichers zich bewust. "Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik ga niet onverantwoordelijk te werk. Maar je houdt er wel rekening mee. Ik laat mijn hotelkamer altijd netjes achter, voor het geval ik niet meer terug kom."
Waarom de wens deze documentaire te maken? Bud wil verhalen vertellen met zijn camera. Verhalen die ons vaak via het acht uur journaal niet bereiken. "Ik geloof dat niemand echt slecht is. Daden keur ik af, mensen niet. En juist de menselijke kant van het nieuws wil ik zo graag delen. Niet alleen om de mensen thuis meer inzicht in een situatie te geven, maar ook voor de betrokkenen van een oorlog. Er zijn onder de soldaten kinderen van net 16 jaar oud, die zich opeens met een wapen in hun hand in een bloedige strijd bevinden. Ik wil ze laten zien dat we aan hun denken, en ons om hun lot bekommeren."
Bud is ambassadeur van de Vereniging van Journalisten. Deze zet zich in voor de rechten van journalisten. Wanneer hij niet op reis is, woont hij in Gorssel.
www.budwichers.org