Zomaar een zondagmorgen

Het is zondagmorgen zes uur. Mevrouw Bombeld glipt stilletjes uit bed. Ze moet om kwart voor zeven in Doetinchem zijn, dan begint haar werk in de zorg. Een heel vroeg tijdstip, vooral in het weekend. Maar ik hoor haar nooit klagen, ze vindt haar werk geweldig. Ik lig nog een uurtje wakker en dan sta ik ook maar op. De zaterdagkrant en het opinieblad liggen nog onaangeroerd. Daar kan ik deze zondag prima mee beginnen. 

Na het ontbijt is het tijd voor een flinke boswandeling. De auto parkeer ik halverwege Warnsveld en Lochem. De grond op de bospaden is nog modderig en soms, als er teveel water ligt, moet ik een stukje door het bos. Het is nog stil, het eerste half uur kom ik niemand tegen. Af en toe blijf ik staan om te luisteren naar de geluiden in het bos. Via een zompig pad langs de Berkel beland ik in Almen. Het is al ruim na elf uur, dus de hoogste tijd voor koffie. Op de bank in het voorcafé van de Hoofdige Boer begint direct een leuk gesprek. Naast mij zit een echtpaar uit de regio dat hier iedere morgen komt. “Iedere morgen?”, vraag ik nog eens. En het is inderdaad iedere morgen. En daarvoor leggen ze een afstand van meer dan vijftien kilometer af. In de zomer vaak met de fiets.

“Ach, we kunnen het ons veroorloven, dus waarom zouden we het niet doen?” Ik geef ze gelijk, hangouderen in het café, daar is niets mis mee. En uit de verhalen die ik te horen krijg is het hier altijd gezellig. Het blijkt dat er veel meer ouderen zijn die hier nagenoeg dagelijks of meerdere keren per week vertoeven. Het begint zo’n beetje ‘ons-kent-ons’ te worden. Ik vind het prima, ik vervul vandaag de rol van eenmalige en toevallige voorbijganger die ook maar om een praatje verlegen zit. We hebben het over werk, hobby’s en vakantie. Ik leer veel over Scandinavië, een regio die we mogelijk volgend jaar voor het eerst gaan bezoeken.

Na een bakje leut en een punt appelgebak nemen we even na twaalf uur afscheid. Ze bedanken me voor het leuke gesprek. Ik zeg dat het helemaal wederzijds is. En dan niet uit beleefdheid, zo was het gewoon. Mijn wandeling gaat verder. Langs de kerk, en camping Groot Besselink terug naar de bossen van het Grote Veld. Een uurtje later sta ik weer bij de auto. 

Slechts een ding is tegengevallen. Mevrouw Bombeld vroeg of ik grote dennenappels wilde meenemen. Maar helaas, er waren genoeg dennen, maar geen appels. Even voor vier uur is ze weer thuis. Het was vandaag ieder voor zich, maar we hebben ons beiden uitstekend vermaakt.