Schim

Prozaïsche wederwaardigheden overheersen al tijden mijn leven. Dat is niet iets waar ik bij mijn volle bewustzijn voor zou kiezen, maar het schijnt bij het leven te horen. Met een huurhuis hoop je gevrijwaard te blijven van grote verbouwplannen en de problematiek die daarbij komt kijken, maar helaas is ook daar wel eens iets loos. Als ik een douche nam, kon mijn benedenbuurman daar tweedehands van meegenieten. Zo kwamen er renovatieplannen op tafel en was ik zo onbenullig om te zeggen dat ik wel twee weken zonder douche zou kunnen leven. Twee weken werd vier maanden wachten, maanden waarin ik op de meest veelzijdige momenten iemand binnen moest kunnen laten die meestal niet kwam.

In praktijk betekent dat om zes uur wakker schrikken, vanaf acht uur klaar zitten en niet naar buiten mogen en ergens tegen twaalf uur een malafide klusjesman binnenlaten die zuchtend en steunend een blik werpt op de plaats delict, in het Pools, Georgisch of Armeens zijn moeder aanroept, binnen een sigaret ontsteekt en een lange tirade afsteekt over hoe slecht een en ander gebouwd is door zijn voorganger. Dan gaat zijn telefoon en begint hij een boos gesprek met een onzichtbare ander, onderwijl een doordringende zweetlucht en knoflookgeur verspreidend die hij met sigarettenrook dan weer camoufleert.

Ik sta ernaast en wip van mijn ene been op mijn andere been. Moet ik hierop wachten? Nu is hij er eindelijk, zou koffie helpen? Zou hij daadwerkelijk iets gaan doen?

Wel iets, maar nooit heel constructief. Waarna ik weer moet wachten op een ander die het wellicht beter zou kunnen, maar die meestal op vergelijkbare wijze tranen plengt over wat er reeds gedaan is en de meeste tijd besteedt aan vertellen over hoe het allemaal heel anders had gemoeten.

Langzamerhand ben ik een schim van mijzelf geworden, vervuild, vermoeid en overgeleverd aan de grillen van een lange stoet mannen die elkaar allemaal krachtig tegenspreken.

Af en toe neem ik een louterende en heel lange douche bij Arend en probeer terug te halen wie ik ook alweer was voordat dit onheil zijn aanvang nam. Willem Nagel, een verkreukelde oude heer die voor de panorama schreef en zich miskend voelt omdat hij nooit de moeite nam om een echte roman te schrijven. Iemand die middels een ironische omweg zijn punt probeert te maken, wellicht steken er nog meer omwegen achter deze stukjes. Zutphen is klein en iedereen kent elkaar, wie is die Willem eigenlijk?

willemnagel74@gmail.com