Zakenreis

Er rolt een uitnodiging in de mailbox. ‘Mijnheer Bombeld, wij nodigen u uit voor een bedrijfsbezoek’. Dit soort uitnodigingen komen wel vaker. Als het niet te ver weg is ga ik er wel eens op in. Is de afstand groot, dan wijs ik het af. Al die bezoeken kosten gewoon teveel tijd. Dan kom ik niet meer aan ander werk toe. Maar na de zoveelste uitnodiging van hetzelfde bedrijf besluit ik toch maar een keer positief te reageren. Ze zijn verheugd, twee weken later ontvang ik de treinkaarten voor de Eurostar naar Parijs. Natuurlijk eerste klas.

Aan het einde van het perron op Gare du Nord staat er een privéchauffeur op mij te wachten. Op het bordje dat hij omhoog houd staat overduidelijk ‘mr. Bombeld’. En even later staan we met de vip-shuttle muurvast in het zeer drukke verkeer in de Franse hoofdstad. Onderweg pikken we nog enkele personen op. De vip-shuttle rijdt via de Périphérique en de snelweg naar een enorme autofabriek 50 km ten westen van de lichtstad. Daar wordt via dynamische presentaties en een rondleiding van alles uitgelegd over de nieuwste techniek en hoe het bedrijf marktleider is geworden in batterij-elektrische bedrijfswagens. En dat kunstje willen ze nu met waterstof herhalen.

Aan het einde van de middag checken we in bij hotel Pavillon Henri IV. Vanaf een heuvel biedt mijn kamer een adembenemend uitzicht over de Franse hoofdstad, inclusief de dominante Eifeltoren die er in het donker nog veel indrukwekkender uitziet. De avond wordt een bourgondisch feest.

Maar het verrassende programma is nog niet voorbij. We krijgen de volgende ochtend om vijf uur een petit ontbijt. Al voor half zes zit het hele gezelschap in de bus op weg naar de grootste versmarkt ter wereld, aan de zuidkant van Parijs. Hier wordt op een oppervlakte, groter dan het hele industrieterrein De Mars in Zutphen, iedere nacht vlees, groente, kaas, bloemen en nog veel meer verhandeld. Ieder restaurant, iedere speciaalzaak en iedere markthandelaar is hier vaste klant. We beginnen in de vleeshallen met duizenden karkassen en -voor Nederlanders- het nodige vleesafval. Maar de Fransen eten alles van de dieren. Lekkernijen als koeienstaarten, wangen, tongen en hersenen zijn hier volop te koop. Volgens onze gids een culinaire belevenis. Veel handel is er op dat moment overigens niet. Iets over zessen is het al voorbij met de business, de marktplaats gaat iedere nacht om één uur open. 

Ons hele vroege opstaan voor de Rungis Market heeft direct gevolgen voor ons eetpatroon. Voor tien uur ‘s ochtends heb ik de oesters en spareribs al op. Ik besluit verder maar niet meer op de klok te kijken, anders draait mijn maag nog om. Het is maar goed dat ik niet iedere uitnodiging accepteer.