Nachtbraken

Een warrige droom van een bigband in mijn woonkamer bezorgt me tegelijkertijd plezier (komen al die mensen zomaar muziek maken voor mij?) en bezorgdheid (moet ik ze straks allemaal wat te drinken inschenken? Vinden de buren dit net zo leuk als ik? Wacht eens, is het niet midden in de nacht?). Inderdaad, het is nog donker en een grote volle maan schijnt recht mijn slaapkamerraam in. De muziek is verstomd, ik ben klaarwakker en vraag me af uit welk deel van mijn onderbewuste ik een gehele bigband tevoorschijn tover. Er schijnt er een bij de Muzehof te repeteren, maar die heb ik nog nooit horen spelen. Misschien is het tijd voor meer muziek in mijn leven. Ooit speelde ik een blauwe maandag saxofoon. Mijn ouders wilden dat ik er de plaatselijke fanfare mee op zou luisteren. Fanfares ontroeren mij altijd wel, maar zelf op de maat meestappen bezorgde me een hoogrode kleur van beschaamdheid.

Later pakte ik het instrument er heel sporadisch bij, maar het geluid dat ik ermee produceerde viel me altijd tegen. Nu overweeg ik of ik het opnieuw moet gaan proberen, maar eerst wil ik graag weer terug in slaap vallen. Dat gaat niet. Na een uur draaien geef ik het op, kleed me aan en ga naar buiten. Zutphen in het allervroegste ochtendlicht, de oude muren wasemen. Boven de IJssel hangt een damp die zachtroze wordt verlicht door de eerste zonnestralen. De uiterwaarden strekken zich sappig groen voor me uit. Een vrouw met een hondje passeert me en kijkt me bevreemd aan omdat ik een hond ontbeer. Laatst wandelde ik langs een moeder met hond en kind en hoorde ik het zoontje vragen: ‘Waarom loopt die man daar mama? Hij hoeft toch niemand uit te laten?’

‘Ik laat mezelf graag uit!’ Riep ik jolig terug, waar het jongetje hevig van schrok. Het zou toch wel vervelend zijn als we ons huis met een kwijlende en hijgende hond zouden moeten delen, zo één die steeds tegen je opspringt en zijn nagels in je been zet, teneinde met recht een mooie wandeling te mogen maken in de natuur.

Een groep ganzen trekt over en aan de overkant ligt Zutphen in het gouden licht. Mezelf vroeg wakker dromen, dat mag mijn onderbewuste vaker doen. De volgende keer lijkt me een symfonieorkest wel leuk.