Op eigen benen

De jongste dochter gaat verhuizen. Van een studentenkamer aan de Boxbergerweg in Deventer naar een klein flatje bij de IJssel. En dan moet er natuurlijk het nodige geklust worden. De muren krijgen een laagje verf en er moeten extra planken in de kasten. We krijgen een uitnodiging om bijstand te verlenen en ik ben niet verrast.

Een paar weken later begeven mevrouw Bombeld en ik ons naar de Deventer binnenstad. In een smal straatje kunnen we de auto vol klusspullen zo parkeren dat er nog nét een ander voertuig kan passeren. De eerste is de bezorgdienst. Die ongetwijfeld heel veel pakjes gaat afleveren met spullen die gewoon in de winkels om de hoek te koop zijn. Dat is de moderne tijd.

De dochter opent de deur. Een betonnen trap leidt ons naar de bovenste verdieping naar een flatje met twee etages. We zien een kleine keuken en een kleine woonkamer. Een verdieping hoger zit juist een zeer ruime slaapkamer met daaraan vast een mooi dakterras. Ik kijk op de Wilhelminabrug en de IJssel. Best luxe voor een studentenflatje.  En dan gaan we beginnen. De muurverf staat klaar om in eerste instantie de hele slaapkamer te sausen in verschillende kleuren. Ik doe de grote oppervlaktes, mevrouw Bombeld de kasten. En daarna komen de keuken, woonkamer en badkamer. Leuk werk en al helemaal als je het voor je dochter kunt doen.

Er moet ook nog geïnvesteerd worden in een nieuwe wasmachine. Deze komt overigens in de woonkamer op de grens met de keuken. Het zal wel, je moet als student niet alles direct perfect willen hebben. Dochter vraagt advies welke ze moet kopen. En gelukkig ben ik inmiddels ervaringsdeskundige. En dan ook met enkele missers uit het verleden. Toen wij in ons huis kwamen wonen ging ik op zoek naar een nieuwe koelkast. Daarbij lette ik scherp op de prijs en helemaal niet op het energieverbruik. Ik nam er eentje die 300 euro goedkoper was, om vervolgens 15 jaar lang ieder jaar 60 euro extra energiekosten te betalen. Achteraf gezien een hele verkeerde zuinigheid.

En dan nog een misser. Bij de plaatselijke bouwmarkt kocht ik een nieuw toilet. Niet de duurste, want waarom zou die goedkope niet goed zijn? En daar kwam ik pas later achter. Het toilet heeft slechts één spoelknop. Dus bij het wegspoelen van een klein plasje, gebruikt de toiletpot een flinke hoeveelheid water. En dat nu al 23 jaar. Dom, dom, dom.

En met die voorbeelden heb ik dochterlief geconfronteerd. Voor de rest ga ik mij niet bemoeien met de keuzes die ze maakt. Dat mag ze zelf weten. Ik ga het zelfs achteraf ook niet controleren. Ze staat nu op eigen benen.