Stoïcijns

Het zijn dolle weken in Zutphen, beginnend met de dweildag. Op iedere straathoek tetterde extreem blije muziek, maar zodanig hard, veel en door elkaar dat de uitwerking op ondergetekende minder blij was. Ook de volgende dag stroomden hordes mensen door de straten rondom mooie ambachten. Het glasblazen is mijn favoriet onder de ambachten. Let op mensen, er komt ook weer een mooie glaskunstbeurs aan in de Walburgiskerk.

Waar ik me het meest op verheugde was Oeverloos met feeërieke voorstellingen op en rond het water, maar ik werd gekweld door griep en moest snotterend onder de dekens al dat moois aan me voorbij laten gaan. Arend stuurde me filmpjes van bijzondere omwippende bouwwerken op het water waar musici overheen renden en kades vol picknickkleedjes en gezelligheid.

Daarna werd ik geraakt door filmpjes van musici die onder aanvoering van Extinction Rebellion de A12 bezet hielden, eerder speelden ze een hartverscheurend Dies Irae van Mozart. Deze keer werden hun instrumenten afgepakt, maar speelden ze alsnog a capella. Het ging door merg en been. Ze werden bestookt met waterkanonnen en velen werden opgepakt, maar ze gaan door tot ze gehoord worden en subsidies aan fossiele brandstoffen stoppen.

Zoveel gaande maar ik kon beter naar bed gaan met Nicolien Mizee en haar ‘Faxen aan Ger’; een uiterst authentiek schrijfster die gedurende twintig jaar vlammende loftuitingen schrijft aan de allesverpletterende Ger. Haar gedachtengangen zijn soms onnavolgbaar en op andere momenten griezelig herkenbaar, met immer verrukkelijke precisie, humor en glashelder zelfinzicht geformuleerd. De goede man schrijft nooit ook maar één woord aan haar terug. Soms vlamt haar verlangen naar een antwoord op, maar het schrijven wordt zo belangrijk voor haar dat ze zich niet laat weerhouden door het uitblijven ervan.

Zullen de activisten gehoord worden? Kan zoiets groots als een logge overheid zwenken? Mogen afspraken over zulke immense geldbedragen veranderen? Ik twijfel daaraan, maar houd graag hoop. Ik wens de demonstranten iets van de stoïcijnse vasthoudendheid van Mizee toe. Laten zien waar je voor staat is van groter belang dan de reactie erop. Die reactie heb je niet in de hand, laat je er niet door uit het veld slaan. Vanonder de dekens leef ik mee.