Afbeelding

De slinkse Slakkenredder

Opinie

Wist u dat wij in Zutphen een echte slakkenredder onder ons hebben? Ik kwam daar vorige week achter en kan u zeggen dat het mijn woongenot enorm verhoogt. Bij het idee dat iemand in mijn buurt zich op die wijze om zijn omgeving bekommert krijg ik een warm gevoel van binnen.

Die trage slijmerige beestjes die gaten maken in je planten. Ze bestaan uit een substantie die de gemiddelde mens niet graag aanraakt. Het feit dat velen onder hen hun eigen huisje altijd bij zich hebben spreekt dan weer wel tot de verbeelding. We zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen, zeker in deze tijden waarin koophuizen astronomische bedragen kosten en de gemiddelde wachttijd voor een gezinswoning via de woningbouw negentien jaar bedraagt (tegen die tijd zijn de kinderen in het gezin al lang en breed volwassen. Enfin, op zichzelf gaan wonen is voor hen ook redelijk onmogelijk dus wellicht wonen ze toch tot hun dertigste thuis en komt de gezinswoning na twee decennia wachten toch nog van pas.)

Ik herinner mij hoe we er als kind genoegen in schepten om de ogen op steeltjes voorzichtig aan te raken, dan trok de slak in kwestie ze in. Dat spijt me voor de slakken van 68 jaar geleden, het moet heel vervelend zijn als iemand aan je ogen zit.

Onze slakkenredder zou zoiets nooit doen natuurlijk. Hij is bijna tien jaar ouder dan ik, maar liet zich nergens door tegenhouden toen hij hoorde dat er zand zou worden gestort op de Mars, het leefgebied van de gebandeerde wijngaardslak. Daar zijn al zo veel flats verrezen dat het me verbaast dat het beestje het daar nog gezellig vindt, maar kennelijk trekken ze nog mooie zilveren sporen over het beton. Gelukkig had het net geregend toen de redder aankwam op de plaats des onheils, waardoor de beestjes zich gewillig op lieten tillen om uiteindelijk met zijn honderdenvijfentachtigen in zijn fietstas te belanden. Dat is vast even benauwd geweest, misschien brak er een stukje van een huisje, de onwetendheid waar ze naartoe zouden gaan. Toch was het beter dan de tonnen zand die boven hun hoofd hing. Met zijn goede inborst en de tassen slijmerig vol vertrok de redder en zocht voor alle honderdenvijfentachtig slakken een groen plekje. Ze leefden daar nog lang en gelukkig.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant