Ontheemd

Ik ben verjaagd. Loodgieters en bouwvakkers bevolken mijn etage en ik besluit van de nood een deugd te maken en mij tijdelijk op toeristische wijze aan de voet van de Lochemse berg te nestelen. Tussen gouden muren, opzichtige pauwvormige decoratie en inhoudsloos gebabbel van bemiddelde gepensioneerden besef ik dat ik een huismus ben.

Desalniettemin kijk ik mijn ogen uit, de mensheid is fascinerend. Hoe ze zich kleden, hoe ze lopen, waar ze hun gesprekken aan wijden en hoe ze zich bij lieve meisjes aan de receptie beklagen in plaats van lekker naar buiten te gaan waar de krentenboompjes bloeien.

Voor me op tafel staat een gebutste koperen bak met een cactus erin. De stekels zien er zacht uit en ik kan het niet laten om dat te verifiëren. Het is niet wat het lijkt en in de halfduistere sfeerverlichting is het schier onmogelijk om de stekel uit mijn duim te verwijderen. Het is wat het is.

Op mijn kamer staat een wit lederen bank en een televisie. Nieuwsgierigheid won het van weerzin; ik heb ernaar gekeken en was diep onder de indruk. Jonge mensen van 300 kilo die zich beklagen dat het leven een beetje moeilijk is en mensen die immens grote plastic huizen kopen. Ik voel dankbaarheid dat ik geen Amerikaan ben en zoek een Nederlands programma. Iets met een verbouwing lijkt me toepasselijk en ik zie mensen met tranen in hun ogen als ze hun huis terug zien nadat het onder handen genomen is. Een stylist heeft keuken, badkamer en tuin vol gelegd met antracietgrijze grafstenen en de bewoners die ik in de kracht van hun leven schat zijn dolgelukkig met hun monutawoning. Is dit de gangbare smaak in Nederland?

Ik voel me ontheemd. Zoals de vogels en egels die in het vogelbosje woonden waar ik eerder over schreef, het bosje aan de Coehoornsingel dat ongevraagd met de grond gelijk werd gemaakt.

In de krant lees ik dat er eveneens plannen zijn om het ooievaarbos langs de oever van de IJssel bij Bronsbergen te vellen. De enorme nesten, het geklepper in de IJsselvallei, het grote klapwieken op een windvlaag. Gelukkig hebben gezaghebbers bij de gemeente ook gevoel en zijn de plannen afgeblazen. En na mijn laatste punt wachten de krentenboompjes op mij, het eerste groen van de lente, imposante boomwortels, diep uitgesleten paadjes en weitjes met paardenbloemen die aan een Franse vallei doen denken. De cactusstekel reist mee in mijn duim. Ik leg me erbij neer, dat is ook natuur.