Afbeelding

Bel van glas

Opinie

Bijna zou ik overwegen om vroom te worden, de Walburgiskerk lokte mij opnieuw naar binnen. Mijn vader zou het nooit geloven maar had het wel mooi gevonden dat ik op mijn oude dag nog een wekelijkse kerkganger zou worden. Hij was streng in de gereformeerde Heere, in de kerk uit mijn jeugd flonkerde er bar weinig in tegenstelling tot het majestueuze gebouw in Zutphen.

Afgelopen weekend flonkerde er zelfs uitzonderlijk veel tijdens de Internationale Glaskunstbeurs. De herfstzon scheen door de hoge glas in lood ramen en weerkaatste in ontelbaar veel vazen, schalen, kunstwerken en nog meer breekbaars. Hordes mensen wurmden zich langs sokkels die best om zouden kunnen vallen, maar misschien dat de Almachtige ook aanwezig was in Zijn huis, want dat gebeurde niet.

Er stond véél, prachtige kunstwerken, edelkitsch en alles daar tussenin, maar ik vond het leuk om rond te dwalen en dat onderscheid voor mezelf te bepalen. Buiten voor de deur was het eigenlijk nog leuker. Daar stond een oven te ronken en werd ter plekke glas geblazen. Een geinig jongetje stond vooraan. De glasblazer vertelde dat een stuk na het blazen eerst in de koeloven moet omdat het anders explodeert waarop het jongetje grote ogen opzette en ‘cool…’ verzuchtte. 

Daarop werd hij uitgedaagd om zelf te blazen. Met een vurige bal glas op een lange pijp liep de blazer het publiek in. De pijp moest blijven draaien, het jongetje zoog zijn wangen vol, gaf alles wat hij had terwijl het publiek eromheen haar adem inhield. Een doorzichtige bel aan het einde van de pijp werd groter en groter. Het jongetje werd opgezweept om door te blazen. Hij liep een beetje rood aan, het werd bloedstollend spannend. De bel werd een halve meter groot, zwaartekracht zoog hem naar de straat. Het heel ijle glas was van een grote schoonheid, zo mooi en dun dat je ergens voelde dat het onmogelijk was. Of alleen mogelijk binnen een onwerkelijk moment, binnen een bubbel waarin de tijd even stil staat, alsof de wereld stopt met draaien en alle aandacht zich concentreert op één punt in de ruimte, één punt waar schoonheid samenbalt, één punt wat zich niet conserveren laat. Iets wat alleen in het heden bestaat.

Daarna veel dunne scherven, een schok van teleurstelling ging door de toeschouwers. Ook een schok van herkenning: daar waar je bent, dit punt in de tijd, daar schuilt de schoonheid. Ongrijpbaar, maar het is er. Altijd.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant