Afbeelding

Het zal er vast wel eens beven

Onlandse tijdingen

Oh Turkije, Oh Syrië.
Op de dag dat ik deze tijding schrijf is het dodental ten gevolge van de aardbeving gestegen naar 33 000, terwijl de Verenigde Naties hebben berekend dat dit aantal nog kan verdubbelen.
Duizenden doden verpletterd onder beton.
En toch, die aantallen zijn een abstractie.
Ze waaien om je hoofd als een wind; geraakt word je door brokstukken, een foto, een bericht, een bewegend beeld.
Een pasgeboren baby uit het puin.
Een ingeklemd meisje met een arm om haar broertje dat je aanstaart tussen twee betonplaten.
De redding van een pup.
En ik betrapte me erop dat ik voor het eerst ontroerd raakte door de uitroep ‘Allahu Akbar’ toen een slachtoffer levend uit die hel van stof en verwrongen staal kon worden gehaald.
En och, dat beeld uit een buurtwinkel in Nederland, waar de van afkomst Turkse eigenares huilend achter haar toonbank stond.
De vrachtwagens volgepropt met dozen vol luiers, dekens, voedingsmiddelen, kleding, in allerijl door vrijwilligers bijeengebracht, even hartstochtelijk als chaotisch, op weg naar een lange Anatolische file.
De mens lijdt, de mens helpt.
De beving was voelbaar tot in onze wijken en steden.
Dat is onze buitenwereld.
Er is hier, in de stad waar ik nog heel even woon, ook een binnenwereld.
Nieuwstad is een middeleeuwse stadsuitbreiding in Zutphen.
Het is ook de naam van een straat; vanuit de richting Deventer bereik je hierlangs de binnenstad.
Het is een straat van kunst en spiritualiteit.
Een soort visitekaart van de stad.
Als ik die artistiek-spirituele lijn volg dan biedt de straat die Nieuwstad heet over een lengte van misschien tweehonderd meter een bonte verzameling van galeries en bezinningscentra.
Met elkaar gemeen hebben ze een zekere mate van ingekeerd zijn, gericht op de eigen individuele expressie en het eigen welbevinden.
De binnenwereld.
Ofschoon het eerste centrum dat ik tegenkom ‘Compassie’ heet, opgezet vanuit een bijbelse visie geloof ik. De koffie kost er een euro, thee 75 cent. De ruimte oogt als een huiskamer met een bar. Er zijn bordspellen, twee sanseveria’s en boeken over Jezus.
Er is een galerie waar je kunst kan kopen of huren, met regelmatige openingstijden. Ertegenover een galerie die zich ‘leesbibliotheek’ noemt en alleen open is op afspraak.
Iets verderop meer kunst, maar dan alleen als etalage.
Op de ruit staat ‘Het Melkhuisje’ geschilderd.
Er is een antroposofische boekhandel die zich ‘De Boekerij’ noemt. In de etalage een dromenvanger, zo’n ding met veertjes en een boek dat ‘Ode aan de zon’ heet.
Achter gesloten gordijnen een centrum dat de naam ‘Bara’ draagt, voor ‘yoga, meditatie, chi kung, mindfulness, lichaamswerk.’
In dit spectrum is er nog meer: een spiritueel huis met de naam ‘Leocadia’ biedt zich aan, voor massages en baden, het beschermen tegen negatieve invloeden en het spiritueel zegenen, ook van ‘zakelijke activiteiten.’
Daartegenover ‘Mahara’, centrum voor ‘holistic lifestyle’.
Ze werven met cacao en ‘endless chocolade experiences’ en ook met holistisch knippen: dat geeft je voor 66 euro een kapsel ‘dat je laat stralen van binnenuit.’
Geen van al deze adressen maakt de indruk druk beklant te zijn.
Een beddenwinkel die ‘De Duif’ heet verkoopt vegan handdoeken.
Een binnenwereld.
Het zal er vast wel eens beven.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant