Bomen planten in Noorderhaven is feestje voor kinderen

ZUTPHEN - Basisscholieren van De Bongerd en gehandicapte kinderen van de stichting Spoenk hebben woensdag bomen geplant in Noorderhaven. “Wat fijn zeg, bomen in de straat.”

Door Sander Grootendorst

Het wachten is op Valentijn. Een van de drie kinderen met een beperking die zou helpen bomen planten in het Ettegerpark. Indy en Jet, de twee andere, met hun moeders, zijn er al. Nog veel meer kinderen trouwens: van basisschool De Bongerd, pal naast het Vogelpark, midden in het groen. Niet heel ver fietsen naar Noorderhaven. De nieuwe wijk die nog wel wat groen kan gebruiken. Gelukkig is er wel dat park, genoemd naar de man die rond 1900 stadsarchitect was: F.H. van Etteger. Zolang Valentijn en zijn begeleidster zich niet hebben gemeld kunnen de scholieren er naar hartenlust ravotten. Inclusief Indy en Jet: Peter Kelder, gemeentelijk projectleider Noorderhaven, vertelt dat het Ettegerpark zó is aangelegd dat kinderen zonder én met een beperking er veilig kunnen spelen. “We hebben goed geluisterd naar de Zutphense stichting Spoenk, die zich inzet voor maatschappelijke participatie van kinderen en jongeren met een ernstige handicap.” Indy, Jet en Valentijn zijn door Spoenk uitgenodigd om vandaag mee te doen.

De leerlingen van De Bongerd (groep 5, 6 en 7) hebben hun ‘speelkwartier’ echt verdiend. In het park en langs de Noorderhavenstraat en het Statenbolwerk hebben ze bijna zestig bomen geplant. Bomenstichting Zutphen en omstreken heeft de actie op touw gezet, samen met de gemeente, bouwbedrijf Heijmans en ingenieursbureau Antea. Dankzij die laatste twee konden alle kinderen een geel hesje aantrekken met daarop het woord ‘Boomfeestdag’.

Namens de Bomenstichting heette Jeroen Philippona iedereen welkom. Vincent Nederpel, ecoloog bij het bouwbedrijf, gaf een toelichting. “Weten jullie wat een ecoloog is?”, vroeg hij de kinderen. Meerdere vingers gingen de lucht in. “Iemand die alles weet over planten en dieren en hoe je daar mee om moet gaan.” Klopt!

Nederpel wees op de nestkastjes die zijn ingebouwd in de muur van het appartementengebouw naast de speelplaats: “Er wonen hier mensen, maar ook vogels.” Bomen zijn belangrijk, want de vogels moeten kunnen eten: besjes, insecten… En waarom zijn bomen nog meer nodig? “Zuurstof!”, riepen de kinderen. “Anders kunnen we niet leven.”

Wethouder Sjoerd Wannet vertelde dat Zutphen in 2050 net zoveel bomen wil hebben als inwoners. Hoeveel dat er zijn? “50.000!” Zo, de kinderen waren prima voorbereid. Hoeveel bomen hebben we nu? “31.000.” Hoeveel moeten er nog bij? “19.000.”

Juf Geertrude Rademaker stond met gepaste trots tussen haar leerlingen. “In het draaiboek las ik allemaal interessante informatie. Ik dacht: die ga ik met de kinderen delen. Zo’n rekensommetje hoort daar dan natuurlijk bij. We hebben het zelfs over herplantplicht gehad.”

Na de toespraken waren de kinderen vol enthousiasme aan de slag gegaan. Bij de ‘herdenkingspaal’ – herinnering aan deze dag – begroeven ze een ‘tijdcapsule’ met zelfgemaakte teksten en tekeningen. “Benieuwd wat de archeologen daarvan maken als ze hem over tweehonderd jaar vinden”, zei de wethouder. Vervolgens trokken de scholieren met hun spades de straat in, waar de bomen op hun nieuwe standplaatsen klaar lagen. Van achter de ramen keken Noorderhaven-bewoners toe. Twee van hen stapten met hun hondje naar buiten. “Wat fijn zeg, bomen in straat. Pal voor onze deur. We zijn zeer gelukkig.” Het zonnige weer droeg daaraan bij. Het Hof van Zutphen had in geval van regen een ruimte beschikbaar gesteld.

Al scheppend stuitten de kinderen op een stuk ijzer (“Is dat een handvat? Mijn broer heeft een metaaldetector, die zou het weten”) en af en toe wat plastic afval. Een engerling – larve van een meikever – werd onverschrokken opgeraapt, twee regenwormen toegedekt met aarde (“wormen zijn goed voor de grond”), de aanwezigheid van een luchtkoker naast elke boom moeiteloos verklaard: “Dan kunnen de wortels ademen.” 

“Maar waar blijven de gehandicapte kinderen?” vroegen de Bongerd-scholieren toen hun werk er zo’n beetje opzat. “We zouden toch met ze samenwerken?” Inderdaad, maar ze zijn gevraagd voor deel twee van het programma. Eerst spelen in het Ettegerpark!

“Door zijn specifieke handicap weten we niet zeker of Valentijn er op tijd kan zijn”, zegt een medewerkster van Spoenk, een speelkwartiertje later. Ze heeft de zin nog niet uitgesproken of daar komen ze aangelopen: Valentijn, zijn zusje Lieve en een begeleidster. Samen met Indy en Jet en de basisscholieren gaan ze de zestigste boom planten, aan de rand van het park. Ze krijgen alle drie een hesje aan. Jet heeft meer interesse in een voorbijwandelend hondje; dat is ook oké. “Hoi Valentijn!”, roepen alle kinderen in koor. Indy en haar moeder en Valentijn en zijn zusje steken de spaden de grond in. De andere kinderen springen bij. Deze boom gaat vast een prachtig leven tegemoet.