Samen zijn is samen zingen met Willeke Alberti

ZUTPHEN - Het uur vliegt voorbij, het is intens. Minstens tweeëndertig liedjes zingt ze, Willeke Alberti, gehuld in een stralend, roze-oranje gewaad. “Maar ik heb er een lange broek onder, kijk maar. Koud buiten vandaag.” Ze vermaakt het publiek in de Zutphense Buitensociëteit donderdagmiddag van de eerste tot de laatste minuut. “Vóláre, ooh ooh!”

Door Sander Grootendorst

Honderdveertig aandachtige bezoekers bevolken de zaal. Allemaal gasten van De Zonnebloem, uit Zutphen, Voorst, Vorden, Hengelo en omgeving. Met dank aan de Willeke Alberti Foundation en de Postcode Loterij. “We hadden ons ingeschreven voor een kortingsvoucher, en die hebben we gewonnen”, zegt Zonnebloem-vrijwilligster Marian Kuiken voorafgaand aan het concert, terwijl iedereen in spanning zit te wachten op de opkomst van La Willeke en haar hondstrouwe begeleidingsband. “Ik wil niet met zo’n apparaat optreden, het moeten echte muzikanten zijn.”

Stante pede zet ze een medley in, die een kleine vijftig minuten zal duren. Wel steeds onderbroken als ze zich richt tot het publiek. “Gezellig is het hè? We hebben allemaal ongeveer dezelfde leeftijd. Daarom doe ik dit nog zo graag. Ik kan niet zonder jullie.” Het eerste deel bestaat uit liedjes – meestal één couplet en het refrein – van “mensen die er niet meer zijn”. Als ze om verzoeknummers vraagt en iemand roept “Telkens weer!”, zegt ze: “Dat is een lied van mij, maar… ik bén er nog.” Waarna ze op Sammy van Ramses Shaffey overgaat.

Tal van andere zangers en zangeressen komen muzikaal voorbij, Willeke heeft de meesten persoonlijk gekend: van Tante Leen tot Mary Servaes (“de Zangeres Zonder Naam, wat heb ik gelachen met die vrouw”), van Eddy Christiani tot Tom Manders alias Dorus: diens Twee motten doen Willeke terugverlangen naar het beroemde revue-café Saint-Germain-des-Prés aan het Rembrandtplein, Dorus’ thuishaven.

“Wat een herinneringen allemaal. Fijn om ze te kunnen delen”.

Nog meer namen van toen? “Manke Nelis!” klinkt het uit de zaal.

“Pardon?” zegt Willeke.

“Manke Nelis!” verduidelijkt de stem.

“Ach ja, Manke Nelis, ook een Amsterdammer. Maar eh… wat zong die ook alweer?” 

“Kleine jodeljongen!”
Het combo vangt het nummer aan, maar de zangeres en de zaal komen niet verder dan “O kleine jodeljóngen, jij hebt voor mij gezóngen…” De rest wordt hossend ingevuld met “la la la la etc”. “Die gaan we morgen instuderen”, zegt Willeke tegen haar begeleiders.

Voorspelbaar verzoeknummer: Het dorp, van Wim Sonneveld. Achtergrondzangeres Barbara Lok neemt het voortouw en samen met Willeke zingt ze het refrein. Het is niet zozeer meezingen wat de zaal doet, het is mee-ruisen. Als de bomen in het lied.

In 1963 zette Willeke Spiegelbeeld op de plaat, zestig jaar later zingt ze het nog: “Spiegelbeeld, vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij? Ik ben bijna achtenzeventig…” De magie blijkt in al die jaren niet verdwenen, integendeel.

De humor evenmin. “Weten jullie waarom ik Telkens weer nu toch niet ga doen? Dat doe ik een andere keer, want dat doe ik toch telkens weer.”

Wat ze wél doet: één nummer in zijn geheel. Het is, in tegenstelling tot alle andere, vrij onbekend. “Ik zong het met Jenny Arean, wij hadden samen een voorstelling. De laatste tijd zien we elkaar weer vaker, zij is al tachtig, ik moet nog even wachten, maar ik ben al aan het sparen.”

Om niet alleen te zijn heet het lied. “Om niet alleen te zijn/ heffen we het glas/ op een vergeeld verhaal/ van hoe het vroeger was.” Dezelfde boodschap als in haar hit Samen zijn, waarvan ze even later een fragment laat horen. “Samen zijn, dat wil toch iedereen?”

Muziek als bindmiddel, missie geslaagd? Na afloop even nagevraagd bij Coby, Grietje, Christien en Carla. Ze zijn zichtbaar nog aan het nagenieten. “Het was geweldig, we hebben bijna alles meegezongen!”, zegt Grietje. “Ik wou dat ik zo’n stem had”, zegt Coby. Ook Christien is een beetje jaloers, al lacht ze er hartelijk bij: “Wat is ze nog elastisch hè, die Willeke.”