Els Diepeveen: “Ik heb in Warnsveld/Leesten een ontzettend goede tijd beleefd.” Foto: Eric Klop
Els Diepeveen: “Ik heb in Warnsveld/Leesten een ontzettend goede tijd beleefd.” Foto: Eric Klop

Afscheid ds Els Diepeveen van PKN-gemeente Warnsveld/Leesten

Cultuur

Een loopbaan vol juiste keuzes

Door Eric Klop

WARNSVELD – Met een door haar geleide dienst in de Martinuskerk neemt ds Els Diepeveen zondag 22 mei vanaf 10 uur afscheid van de PKN-gemeente Warnsveld/Leesten. De predikant vindt het ruim een jaar voor haar officieel pensioengerechtigde leeftijd mooi geweest. Letterlijk. Haar werkzame leven bracht Diepeveen vooral vreugde en voldoening, waarvan de laatste acht jaar in Warnsveld en Leesten. Tijd voor een chronologische terugblik.

Els Diepeveen werd 65 jaar geleden geboren in Almen en groeide later op in Eefde. Een kind van de streek, hoewel haar ouders afkomstig zijn uit het westen des lands. “Zij verhuisden kort na hun huwelijk vanuit Loosduinen naar Almen. In die tijd was dat een soort emigreren”, aldus Diepeveen. Nadat zij op het Zutphense Baudartius College haar gymnasiumopleiding had voltooid, ging ze theologie studeren in Kampen. 

“In eerste instantie niet met de bedoeling om predikant te worden. Het ging mij om de studie op zich. Een zeer brede opleiding, waarin naast talen, sociologie en psychologie ook vraagstukken over leven en dood aan bod komen. Ik had in Kampen een boeiende tijd. Tijdens de studie speelde het nodige op het gebied van onder meer bevrijdings- en feministische theologie. Daarnaast was het in de stad zelf bijzonder interessant en bruisend. Met de Kunstacademie, Sociale Academie en de School voor Journalistiek was er veel wisselwerking. Het straatbeeld gaf duidelijk aan dat Kampen een echte studentenstad was. Die sfeer is na het vertrek van de hbo-opleidingen naar Zwolle van lieverlee verdwenen.”

Ze studeerde in 1982 af. Wat nu? Els Diepeveen: “In Laag-Zuthem, een dorpje tussen Zwolle en Heino bleek men actief op zoek naar iemand die er kerkelijke werkzaamheden kon verrichten. De predikant was onverwacht vertrokken en de kerkgemeenschap beraadde zich op hoe nu verder. Tijdens die periode van overweging vond men het omwille van de rechtspositie veiliger en was het goedkoper om voorlopig een kerkelijk werker aan te trekken. Ik heb er drie seizoenen lang met enorm veel plezier gewerkt en volop praktijkervaring opgedaan. Dit lag mij. En ik kon het..! Uiteindelijk kwam in Laag-Zuthem toch een vacature voor een nieuwe predikant. Het ging om een fulltime baan. Dat zag ik niet zitten en liet daarom een sollicitatie achterwege.”

‘Pionieren’
Amper 30 jaren jong vond Els Diepeveen in 1986 een soortgelijke baan in Emmen. “Een nieuwe wijk waar nog onzekerheid heerste over, zeg maar, de plek van de kerk. Het was aan mij om ter zake te pionieren. Hoewel ook deze betrekking mij veel voldoening schonk, vond ik al een jaar later dat de tijd rijp was om te solliciteren naar een vacature voor een predikant in Wezep. Ik had tenslotte de opleiding niet alleen voor kerkelijk werker gedaan.”

In deeltijdverband bekleedde zij het ambt er tot 1992. Daarna vond zij een nieuwe uitdaging: ziekenhuispredikant in Almelo. “Ik zat net in een periode van zwangerschapsverlof en had de tijd om mij te beraden over wat ik eigenlijk verder wilde. Dan ga je rondkijken en zo kwam de vacature in het Almelose ziekenhuis op mijn pad. Ik had de baan bij wijze van spreken voordat ik er erg in had.”

‘In een kerkgemeente bén je als predikant iemand’

Het bleek totaal iets anders. “In een kerkgemeente bén je als predikant iemand”, licht Diepeveen toe. “In een ziekenhuis zien met name artsen en verpleegkundigen je als een soort franje. Voor de medewerkers is geestelijke verzorging immers niet zo relevant. Maar wel voor de patiënten en daar gaat het immers om. Daarnaast is er in een kerkelijke gemeente sprake van een eigen club, terwijl de predikant in een ziekenhuis, voor zover men dat wil, te maken heeft met een doorsnee van de samenleving. Ten derde ben je in een kerkelijke gemeente in feite de enige professional met een hoop vrijwilligers om je heen. In het ziekenhuis moest ik er het nodige aan doen om mijn functie zichtbaar te maken. Niettemin was dit deel van mijn loopbaan, die mij in 2002 naar het ziekenhuis in Hardenberg bracht, buitengewoon boeiend. Heb veel geleerd, veel meegemaakt en er veel voldoening uitgehaald.”

Nieuwsgierig
De leidraad van Els Diepeveen was altijd dat zij in principe niet langer dan een jaar of tien op dezelfde post werkzaam wil zijn. “Tijdig switchen geeft mij nieuwe energie. Hoezeer ik het in Almelo en Hardenberg ook naar mijn zin had, begon het begin 2014 dus toch weer te kriebelen. Was na 22 jaar predikantschap in een ziekenhuis nieuwsgierig naar hoe het werken voor een kerkelijke gemeente nu zou zijn. En of ik met al mijn opgedane ervaring hierin nog iets zou kunnen betekenen. Ja, zo kwam ik in Warnsveld/Leesten terecht. Ook deze keuze pakte weer fantastisch uit. Ik heb hier, zonder overdrijving, een ontzettend goede tijd beleefd. Het pastoraat, het voorgaan in de dienst en de eerste zes jaar ook catechese, ik heb er nooit een centje spijt van gehad. Natuurlijk, er waren vervelende momenten. Akelige en verdrietige sterfgevallen bijvoorbeeld, maar die zijn inherent aan mijn beroep. Van conflicten binnen de organisatie was echter nimmer sprake, hooguit een gefronste wenkbrauw. Positieve zaken voerden acht jaar lang de boventoon. Zoals met een groep Iraniërs die in het Zutphense AZC verbleef. De gemeente is daar intensief mee opgetrokken. Zo’n twintig vluchtelingen zijn zelfs gedoopt. Inmiddels heeft iedereen een status gekregen en hebben zij elders in het land een nieuw bestaan opgebouwd. Met een tweetal stellen heb ik nog steeds een fijn contact.”

Na het vertrek van Anneke de Hoop in 2019 en Liesbeth Burger vorig jaar, is de vervolgens benoemde Stijn van der Woude vanaf 22 mei vooralsnog de enig overgebleven predikant in de KPN-gemeente Warnsveld/Leesten. Hoewel de gemeente te kampen heeft met vergrijzing en teruglopende financiën is de zoektocht naar een opvolger voor ds Diepeveen inmiddels al geruime tijd gaande.

De zoektocht naar een opvolger voor ds Diepeveen is inmiddels al geruime tijd gaande

“De spoeling is dun”, weet ze. “Zo neigt een flink deel van de theologiestudenten naar de orthodoxe of evangelische stroming. Die passen echter niet zo bij deze gemeente. Gelukkig wonen juist in Warnsveld relatief veel emeriti-predikanten. Twee van hen, Simon Sluis en Pieter-Dirk Wolthaus, zijn bereid om voorlopig in te springen bij overlijdens of andere acute situaties. Ook zullen zij zo nu en dan voorgaan in de dienst.”

Hoewel Els Diepeveen in Warnsveld blijft wonen, laat zij dit ‘crisispastoraat’ even aan zich voorbijgaan. “Ik blijf betrokken bij de kerk, maar na 22 mei is mijn werk voor de gemeente klaar. Zo markeer ik mijn afscheid. Wel heb ik aangegeven dat ik op termijn toch weer beschikbaar zal zijn om in een dienst voor te gaan. Maar niet eerder dan het najaar van 2023.” 

Eerst kiest zij voor zichzelf en haar echtgenoot Sam Terpstra. “In juni een paar weken op vakantie, ook weer om het afscheid te markeren. Daarnaast lees, wandel en fiets ik graag. Verder overweeg ik om zangles te nemen en ben ik van plan om vrijwilligerswerk te doen. Maar dan wel in een geheel andere richting”, besluit Els Diepeveen.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant