Edith Meijering  in 2017 in Bergen, Noorwegen. Foto: Jeff van Dokcum

Edith Meijering  in 2017 in Bergen, Noorwegen. Foto: Jeff van Dokcum

In memoriam Edith Meijering 1962 - 2022 | Haar kunstwerken waren haar kinderen

Cultuur

ZUTPHEN - Afgelopen donderdag 13 januari overleed Edith Meijering. De in Zutphen wonende kunstenares exposeerde in binnen- en buitenland. Ze exposeerde in het Haags Gemeentemuseum en bij galeries en beurzen in Parijs, Londen, Berlijn en München. Haar laatste tentoonstelling was in 2021 in museum Flehite in Amersfoort. Edith Meijering leefde voor en van de kunst.

Door Alize Hillebrink

36 jaar werkte Edith Meijering in haar atelier in de Kolenstraat 27 in Zutphen aan haar oeuvre. Daarnaast gaf ze les en bereidde regelmatig maaltijden voor haar gasten, “ze kon koken als de beste”. Haar atelier was haar bron, haar thuis, haar schuilplaats. Kenmerkend waren haar gastvrijheid en haar gevoel voor humor. “Ze bezorgde je soms buikpijn van het lachen,” vertelt haar nichtje Roosmarijn Ernst. Haar drie nichtjes kwamen al van jongs af aan in haar atelier.

Haar atelier was altijd open. Iedereen kon er zo binnenlopen. Ze betrok de kijker en het publiek bij haar werk. Ze was een kunstenaar met een missie: ze vond dat iedereen iets kan leren van kunst of zelf kunst kan maken. Ook zette ze zich in voor cultuur in het algemeen en op kleinere schaal, maar niet minder, voor het behoud van de kunstenaarsateliers aan de Kolenstraat.

Edith Meijering werd geboren in 1962 in Deventer, verhuisde op haar negende met haar ouders en zus Trudy naar Zutphen, studeerde af aan de Christelijke Academie voor Beeldende Kunsten te Kampen. Haar schilderscarrière start in 1986 met een indrukwekkende reeks zelfportretten op papier en in olieverf. Enkele van deze portretten worden permanent getoond in het Museum Henriëtte Polak in Zutphen.

Haar atelier was haar bron, haar thuis, haar schuilplaats

In de twintig jaar daarna ontwikkelt ze zich verder. Over haar werk zei ze zelf: “Ik zoek steeds naar het beeld achter het gemaakte beeld”. Een andere kenmerkende uitspraak van haar was: “Je maakt nooit wat je wilt maar dat wat je kan”.

In haar werk onderzoekt ze de spanning tussen mens en natuur en tussen mens en dier. Van (weerloze) aaibaarheid tot wreedheid, van kleurrijk en zacht tot donker en hard. Haar kleurrijke werken werden afgewisseld met periodes waarin ze veel zwart gebruikte. Voor haar laatste werk Alternatieve geschiedenis, zocht ze lang naar het juiste potlood, met het juiste type zwart. De subsidie die ze hiervoor kreeg van het Mondriaanfonds betekende veel voor haar, een erkenning voor haar werk.


Edith Meijering 2021 

Edith was een kleurrijk mens. Haar gevoeligheid voor externe prikkels, maakte haar tot een gevoelige vrouw, waar je diepgaande en gevoelige gesprekken mee kon voeren. “Ze stelde de juiste vragen en ze voelde je vaak direct aan,” vertelt haar nicht Cathelijne Ernst. Ze was perfectionistisch, en dat zat haar soms in de weg, vertelt Ediths zus Trudy. “Ze wilde zoveel mogelijk controle hebben over haar werk en haar leven.”

In het laatste gesprek dat Trudy met haar op 4 januari heeft, beschrijft Edith zichzelf als filosofisch, wijs, spiritueel, lief, zacht en soms stil. Trudy: “Iedereen ziet haar als een grote, sterke filosofische welbespraakte kunstenares, maar ik zag haar ook in haar kwetsbaarheid. Ze is ver gekomen, maar ook heel ver gegaan. In haar werk ging ze tot het uiterste.”

Haar werk kenmerkte zich door verdieping en gelaagdheid. “Het was niet wat je zag dat het was,” zegt Trudy. “Iedere keer als je opnieuw keek, zag je andere dingen. Edith leerde mij kijken en zien en daarin daagde ze me soms ook uit.” Trudy: “We waren er voor elkaar, begrepen elkaar door woord en tekst heen, we voelden elkaar precies aan, maar ze was niet altijd even goed te benaderen. Hulp vragen vond ze moeilijk.”

Achter elk werk schuilt een verhaal met meerdere boodschappen: een geschiedenis van pijn, liefde, een verwerking van hetgeen ze met haar hooggevoeligheid waarnam. “Ze schilderde haar emoties eruit, haar dilemma’s, maatschappelijke issues. Alles was nodig om voor zichzelf dingen te duiden, te plaatsen. Overal zat een intensief denkproces achter.”

Vorig jaar exposeerde ze naast werk van onder andere Piet Mondriaan en Armando in de tentoonstelling Over velden en wegen in Museum Flehite in Amersfoort. Een hoogtepunt beleefde ze in de zomer van 2021 als Artist in Residentie in Centre Pompadour in Frankrijk.

Haar grootste droom was dat ze alleen nog maar hoefde te schilderen, dat ze ‘ontzorgd’ zou zijn van al het andere. Een andere droom die ze had was met een camper de wereld over trekken. Trudy: “Ze was nog lang niet klaar om dood te gaan. Ze heeft tot op het laatste moment gestreden.”

Haar kunstwerken beschouwde ze als haar kinderen, vertelt Trudy. Ze vond het dan ook vaak moeilijk om er afstand van te doen. “We zullen ons inzetten haar nalatenschap daar te krijgen waar het hoort. Het is nog niet af.”

In haar laatste nieuwsbrief van 22 december 2021 schrijft Edith dat ze de komende periode veel te vinden zal zijn in haar atelier. “Ik ontvang jou daar graag in alle rust met thee of een drankje, een gesprek en veel kunst. We kunnen gewoon 1 voor 1 in mijn atelier het oude jaar uitluiden en als wakker, alert, sierlijk en fijngevoelig ‘Hert’ vol verwondering het nieuwe jaar in huppelen. Zie ik jou?”

Edith Meijering werd op 1 januari opgenomen in het ziekenhuis in Zutphen. Ze overleed na een kort ziekbed op 13 januari. Ze werd 59 jaar.

Woensdag 19 januari kan tussen 15.00 tot 19.00 uur in haar atelier in de Kolenstraat 27 afscheid worden genomen van Edith. Donderdag 20 januari is er een besloten afscheidsdienst in Dat Bolwerck waarna ze in besloten kring zal worden begraven op de Oosterbegraafplaats in Zutphen. 

Edith Meijering 2021
Atelier van Edith Meijering  aan de Kolenstraat. Foto: Alize Hillebrink
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant