Bosuiltjes

Bosuiltjes

Half maart werd ik hopeloos verliefd. Niet op een man maar op twee takkelingen. Ik noem ze zelf liever uilskuikens, dat doet hun schattigheid meer recht aan.

Sinds ik 4 jaar geleden in het mooie centrum van Zutphen ben gaan wonen, geniet ik van de natuur die zo dichtbij huis te vinden is. Langs de IJssel, de valkjes en hun baby’s in de Walburgiskerk en ook het prachtige geluid van de mannelijke roep van het bosuiltje aan de rand van de binnenstad.

Toen ik de kuikens op 17 maart voor het eerst vastlegde met de nachtstand van mijn smartphone was het liefde op het eerste gezicht. Vier keer per dag sta ik onderaan hun favoriete boom om een glimp van ze op te vangen. Waar ze begonnen als donzige tweeling die nooit verder dan een paar centimeter bij elkaar vandaan zat, zijn ze inmiddels uitgegroeid tot prachtige uiltjes waar zo hier en daar nog wat wild gepluis tussen hun al mooie verendek zit. In de avond komen ze tot leven en piepen elke vijf seconden om hun ouders te laten weten waar ze zijn en dat ze toch echt heel veel honger hebben. Terwijl pa en ma op jacht zijn verkennen zij langzaam de buurt. Waar ze in het begin niet verder dan drie bomen verder kwamen, gaan ze nu al flink op pad in de nacht. Misschien is hun jachttraining inmiddels ook al begonnen.

De diertjes zijn populair, dagelijks zijn er mensen met grote telelenzen te vinden die met een brede glimlach de diertjes vastleggen. Al ben ik zelf fotograaf, ik ben niet in het bezit van een telelens en wissel bij het fotograferen tussen mijn smartphone en een kleine compactcamera. Er zijn dus veel mensen die veel betere foto’s van ze gemaakt hebben dan ik. Maar ik denk dat er niemand anders is die ze zo vaak ziet als ik. Ik heb ze zien knuffelen, ik zie ze nieuwsgierig hun hoofdjes draaien bij nieuwe geluiden, ik heb gezien dat ze gevoerd werden door mama en terwijl ik urenlang naar hen kijk, kijken ze guitig naar mij terug. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de diertjes mij herkennen, maar toch zijn ze me vorige week twee avonden achter elkaar een half uur lang gevolgd. Van de Oude Bornhof vlogen ze me overal waar ik ging achterna, hoppend van boom tot boom. Eindigend in de Pelikaanstraat waar ze me vanaf de daken en de bomen in de binnentuinen nakeken. Terwijl iedereen binnen zat in verband met de avondklok, liep ik samen met de hond vol verwondering op straat met een grote grijns op mijn gezicht. Onder mijn facebookvrienden hebben ze inmiddels vele fans. Iedereen heeft op dit moment intens veel behoefte aan positief en blij nieuws, en de uiltjes hebben ons dat gegeven. Voor mij staan ze niet alleen voor wijsheid, maar ook voor hoop en liefde. Ik zie het als een groot cadeau dat ik deze prachtige wezens zo vaak heb mogen bewonderen en ik houd daardoor nog meer van ons mooie Zutphen.

Petra van Vliet,
Zutphen