Rockcafé Taste in gezondere tijden. Foto: Ariane van Ginneke

TROOST: Marion van Wijk doet in het donker zelf de lampen wel aan

wo 24 feb 2021, 12:39

ACHTERHOEK - Van lockdown tot lente kijken we terug- en vooruit met prominente Achterhoekers over wat de tijd hen in deze tijd heeft gebracht. Gekooid en ontdooid halen zij de scherpe kantjes van de realiteit af met lieve liedjes, mooie gesprekken, relativerende humor, ontluikende gedichten en momenten die hen terugbrengen naar de basis; troost tijdens gemis.

Door Eva Schuurman

Aankomende oktober is het dertig jaar geleden dat haar man Roland het muzikale vuur in Marion van Wijk voorgoed ontbrandde, met een lied van ‘Bad Company’ liet hij zien- en horen het beste gezelschap voor haar te zijn: “Well I take whatever I want, and baby I want you”, klonk het vanaf een cassettebandje. “Het bleek een bandje van zijn eigen bandje!” zegt Marion nog zo enthousiast als haar ontdekking destijds was. Want tot dan leefde Marion van Wijk haar muzikale droom in het geniep; de hoes van Rod Stewart werd thuis aanstootgevend bevonden en met het zingen in een bandje was ze enkel stiekem begonnen.

Dat ze nu met Roland in Groenlo bevlogen eigenaar is van Rockcafé Taste moet toen enkel een smakelijke droom hebben geleken, maar dat ze nooit meer zonder elkaar wilden is al snel gebleken. Waar iedereen inmiddels op anderhalve meter met elkaar samenwerkt, bleken zij meteen binnen anderhalve meter met elkaar te kunnen samenwerken. Niet enkel in hun kleine huisje, maar ook in hun eerste café. En oh ja, op het podium. Want Roland spoorde zijn Marion al snel aan met hem de bühne op te gaan; eerst als achtergrondzangeres en daarna tevens op de basgitaar. Na slechts zes lessen in het bespelen van de bas, was het moment al daar. “Zo freg als ik ben, zo zenuwachtig was ik ook. Ik ben van tevoren zeker twintig keer naar de wc gegaan.” Maar ze was meteen om: “Wij zijn muziekliefhebbers pur sang; zelf muziek maken, muziek kijken, muziek luisteren en creatief zijn met muziek.” Dus toen Rockcafé Taste voor het eerst tijdens een lockdown zijn deuren moest sluiten reden Marion en Roland met een onrealistisch gevoel van Groenlo naar Vragender. “Ik voel dat nog tot op de dag van vandaag..”

Zomers mochten ze opgelucht, maar met vele restricties weer open. “We gingen ervoor, al word je wel een beetje boa in je eigen café.” Toch werkten de klanten dapper mee; er waren backstagepassen voor een toiletbezoek en op de zondagmiddagen werd er op het terras genoten van akoestische livemuziek. “We hebben ons de benen uit de billen gerend, maar het ging goed.” En de opbrengst mocht dan niet kostendekkend zijn, de steun van de omgeving heeft ze schatrijk gemaakt. “Het is gewoon ontroerend. We krijgen kaartjes, appjes, bloemetjes, donaties en aanbiedingen van bands om gratis te komen spelen.”

En dat troost, zoals het ook troost te weten dat ze samen overal uit zullen krabbelen: “Wacht niet tot anderen je komen redden, sta op en recht je rug.” Want het is nooit zo donker of het wordt weer licht, maar je moet wel je best blijven doen om het lichtknopje te vinden. Daarom branden in het gesloten Taste nog af en toe de lampen. “Soms zit ik”, zegt Marion van Wijk mijmerend “met mijn ogen dicht in ons café en probeer ik te herbeleven hoe het was.” Dan zet ze de muziek zachtjes aan en ademen de klanken door de stilte heen. Dan stromen de tranen over haar wangen, warmt ze zich aan de snaredrum boven het biljart en de herinneringen in haar hart. “Taste is als een warme jas, het is precies zoals wij zijn.” Dus het gemis is groot, net zoals de pijn. Maar de hoop is altijd dichterbij dan de angst zal zijn.

Want zoals de trouwambtenaar het op hun huwelijksdag treffend zei: “Rozen verwelken en schepen vergaan, dus lig niet te melken en doe er wat aan.”