Boek Weemoed en verlangen officieel gepresenteerd

ZUTPHEN - Op steenworp afstand van de plek waar op 18 augustus 1945 waarschijnlijk het eerste konvooi, overhandigde Alize Hillebrink de eerste exemplaren van haar boek 'Weemoed en verlangen - Zutphense kinderuitzendingen in 1945' aan de 'kinderen'. De inmiddels tachtigers en hoofdrolspelers uit het boek waren dinsdagochtend eregast tijdens de presentatie in de sfeervolle tuin van Dat Bolwerck.

De journaliste van deze krant vertelt in Weemoed en verlangen het verhaal van de kinderen die vlak na de Tweede Wereldoorlog uitgezonden werden naar het buitenland. Om te herstellen van de ingrijpende en vaak traumatische ervaringen die tijdens de oorlog hadden meegemaakt. Hillebrink tekende de persoonlijke ervaringen op van Ap Stein, Geertje Reidinga, Bep Turksma, Henk Terink, Sara Noach en Henny Schellaert uit Zutphen.
Ook deed ze uitgebreid archiefonderzoek om deze uit het oog verloren periode uit de vergetelheid te trekken. Daarbij kreeg ze onder andere hulp van Christiaan te Strake, conservator bij de Musea Zutphen. Tijdens de boekpresentatie vertelde hij over zijn eigen moeder die uitgezonden werd naar Schotland. Stadsdichter Otteline Panthaleon van Eck schreef een gedicht dat zij tijdens de presentatie voordroeg, zie hieronder.
Het boek Weemoed en Verlangen is nu onder andere te koop in de boekhandel en via de website van de uitgever.

Zutphense kinderuitzendingen 1945-1946

I

Niemand vertelde wat
er met ons ging gebeuren
toen we de bus in stapten.
Niemand zag hoe bang
en verbijsterd we waren
toen we vertrokken.

Niemand vroeg hoe
het was geweest
toen we terugkwamen.
Niemand begreep dat
we in die maanden
andere kinderen werden.

Onze moeders zwegen
over hoe vol hun harten
waren van zorgen
groter en zwaarder dan wij.

Wij zwegen over hoe
vol onze harten waren
van een wereld weidser
en blijer dan thuis.

We zijn een fotorolletje
dat vijfenzeventig jaar
ongezien in een la heeft gelegen.

Eindelijk, eindelijk werden we afgedrukt.
Zien we het daglicht.

II

Niet vergeten dat de kinderen in onze stad
zonder kleren waren, zonder schoenen,
zonder school, hun ouders te verwond,
gebroken, zonder steun en zonder tijd.
Dat de kinderen van Zutphen koud waren
en moe en bang en ziek en zonder eten.

Niet vergeten dat er elders mensen waren
die hun deuren open zetten en hun armen
uitstaken, eten en liefde gaven, waar
het veilig was en warm. Die het zaad van
heimwee en vreemde talen plantten in
kinderharten. Die hoop gaven voor morgen.

Niet vergeten dat ook wij armen hebben,
eten, liefde en deuren die open kunnen.